Blog

Kleine zielen kunnen een hoop informatie te vertellen hebben. Bijzonder hoe een hondje zo betrokken kan zijn bij een hele mensenfamilie en zo specifiek kan zijn. Grappig ook hoe bepaalde dingen al dagen voor het gesprek rondzingen in je gedachten.

De foto en vragen werden ingezonden en direct kwam de naam Sjimmie binnen. Sjimmie Sjimmie bleef maar steeds voorbij komen als ik me voorbereidde op het gesprek. Zo aanwezig dat ik besloot de naam mee te nemen in de gespreksbespreking. Ik had vast gedacht dat dat haar koosnaampje was (een van de controlevragen).

Een van de vragen die haar baasje haar wilde stellen is hoe ze terugkijkt op haar leven. Ze heeft genoten van het warme gezin en de warmte van de hele familie. Ze genoot als ze mee mocht met de familieweekendjes weg. Samen in een huisje. Dat was op en top genieten, ze hoorde er helemaal bij als lid van de familie. Ze hield van deze mensen.

Ze had het over een houten hart, een hart gemaakt van natuurlijk materiaal of gemaakt in de natuur als monument, speciaal voor haar om haar te herdenken. Dat vond ze fijn, een mooi gebaar. Ook vertelde ze dat haar baasje haren had bewaard van haar na haar overlijden. Maar zei ze was er nog altijd bij hoor. Ik moest van de familie doorgeven dat ze nog altijd aan haar dachten en van haar hielden. Natuurlijk wist ze dat!

Haar baasje wilde graag weten of ze nog een boodschap had voor hun allemaal. Die had ze. Ze liet me een kort fragment zien van een man te midden van zijn familie. Een man met een scheve mond die grapjes maakte. Goed op hem letten zei ze erbij. En vergeet elkaar niet, vergeet niet om als familie tijd voor elkaar te maken!

Iets wat ik zelf de laatste tijd merk is dat de controlevragen niet altijd meer zo kloppend zijn als bij de eerste gesprekken. Ze kloppen vaak maar sam sam maar als we dan alsnog de rest bespreken blijkt daar zoveel kloppend te zijn en zo herkenbaar dat het alsnog een fijn gesprek is geweest. Merk wel dat me dat zelf een beetje onzeker maakt in de gesprekken. Het blijft een beetje puzzelen soms.

Ook in dit gesprek waren de controlevragen niet overduidelijk kloppend maar haar eigen verhaal des te meer.

Sywa was inderdaad een echte familiehond. Sjimmie was niet haar koosnaam maar was het hondje van een oom waar ze veel mee speelde. En die oom is de de man met de scheve trekken om zijn mond. De oom is ernstig ziek. Lief dat ze vraagt om goed op hem te letten.

Als ze wegliep liep ze niet naar de markt om wat te eten te bietsen maar naar oma om koekjes te halen. Wel kwam ze dan idd langs een vijver.

Moeder heeft na haar overlijden inderdaad haartjes van haar bewaard en dochter heeft een houten hart laten maken met haar naam er op. Deze moet alleen nog aan de drijfhouten tak komen waar ook een hart aan hangt van een ander overleden hondje.

Beer, een overleden hondje waarvan het baasje nog heel graag een gesprek wilde om dingen een plekje te geven. Ik heb nog niet vaak met overleden dieren gesproken en stap er wat onzeker in. Het zou geen verschil moeten maken is wat ik geleerd heb in de opleiding, maar voor mij en haar baasje is het meer dan spannend. Ik verwacht net als bij levende hondjes haar koppie voor me te zien als het gesprek begint, maar dat is in dit geval niet zo. Ze komt meer als een lichtje/ zonnetje. Dat had ik niet verwacht en ik heb dan ook moeite om haar in het gesprek vast te houden. Normaal focus je op gezichtscontouren maar die zijn er nu niet.

De controlevragen zijn voor het grootste gedeelte kloppend maar niet alles klopt 100%. Kleur halsbandje had ik rood, maar ze had een roze halsband, wel kwam ze met een rode halsband naar Nederland.. Wandelplek met als overzichtsplaatje weide, sloot, pad en weide klopte prima met waar ze het liefste wandelde, er was alleen geen treinspoor in de buurt. Ze hield van zwemmen  maar jaagde niet achter eendjes aan. Haar favo plekje was inderdaad op het dekbed in bed, dat was echt haar safezone ook als haar baasje even weg moest. Lekkers wat ze vaak kreeg was geen varkensoor maar een mergpijp. Namen van vriendjes in de opvang klopten totaal niet, gelukkig had ik van te voren gewaarschuwd dat namen absoluut niet mijn sterkste kant is. Daar we toch grote overeenkomsten zagen in de controlevragen besloten we de rest van het gesprek te bespreken.

Ik wist niet waaraan ze dood was gegaan maar mij kwam het over als iets als altvleesklier kanker omdat haar dood me als zeer snel en plotseling over kwam. Ze had zelf niet in de gaten dat ze dodelijk ziek was pas op het allerlaatste moment. Klaar was ze eigenlijk niet om te sterven maar ze heeft zich er in berust en had als boodschap voor haar baasje dat ze het schuldgevoel moest loslaten. Haar dood had haar baasje niet kunnen voorkomen, het ging in een rap tempo en was als een sluipmoordernaar. Haar baasje vertelde me later dat ze geen kanker had maar een bacterie die alle organen in haar lichaam hadden aangetast. De dag daarvoor hadden ze nog gezwommen en leek alles in orde.

Ook had ze een boodschap voor haar baasje omtrent het nieuwe hondje in haar baasjes leven. Ze was heel blij dat haar plaatsje was opgevuld en haar baasje weer liefde gaf aan een ander hondje. Ook hier in mocht haar baasje haar schuldgevoel loslaten. Tes verdient net zoveel liefde als ik, je doet haar te kort als je je niet net zo aan haar geeft.  Het 1 mag naast het ander bestaan, je kan mij missen en je mag even veel van haar houden.

Ik vond het een emotioneel zwaar gesprek en was de dagen er na wel nog onder de indruk. De emoties die zowel in het gesprek als later bij het bespreken met haar baasje loskwamen waren fiks, maar wel heel erg mooi. Ik hoop dan ook echt dat dit gesprek een bijdrage heeft geleverd aan het geven van een plekje van het verdriet en het gemis. Weet dat verdriet en gemis mag bestaan en dat je daarnaast ook liefde aan een ander geven mag.

Ps. Omdat ik dit zo’n gevoellig gesprek vond had ik eigenlijk besloten dit gesprek niet te publiceren, op verzoek van het baasje die het toch graag gepubliceerd zag alsnog gedaan. Dus bij deze lieve Beer en baasje, jullie liefdevolle gesprek.

Soms ga je een gesprek in en heb je bij voorbaat een gevoel dat het een heftig gesprek gaat worden. Wij mensen vullen vaak al veel dingen in en denken van alles. Zo ook bij Shy, een hond die zo schuw is naar mensen dat je denk dat er wel iets heel negatiefs gebeurd moet zijn met hem. Hoe anders kan een gesprek dan lopen!

Controlevragen voor Shy:

1. Wat eet ik?
2. waar eet ik

• We willen graag Shy zijn verhaal weten, waar komt die vreselijke angst vandaan, wat is er met je gebeurd waarom jij zo angstig bent met mensen terwijl jullie als pups zijn gekomen en je zusjes niet angstig zijn.
• Wat kunnen we voor je doen om de angst te verminderen?
• Helpt de gedragsmedicatie je?
• We willen graag dat je weet dat je bij ons mag blijven en het ons niet uitmaakt dat je zo angstig bent, je bent welkom zoals je bent.

Shy eet op een zand ondergrond op een rustige plek in de tuin naast een hok, ik denk een leegstaand hondenhok. Hij krijgt iets te eten wat zich het beste laat omschrijven als een natte derrie. Als het in zijn bak komt klinkt het “kwak”, zeker geen gerinkel van gedroogde brokken. Ik denk geweekte brokken. Feedback eigenaar: Zandgrond klopt, eerder at hij idd naast een hondenhok, tegenwoordig eet hij naast het hok van de geit. Haha hij krijgt inderdaad een natte derrie. Een mengsel van geweekte brokken met rijst wat nogal nat en plakkerig is. Hier hebben baasje en ik echt even samen lol om.

Shy verteld dat zijn gedrag naar mensen niet voortkomt uit een trauma maar dat het bij zijn geboorte niet goed gegaan is. Hij was de kleinste uit het nest en zijn moeder moest hem heel veel likken om hem op gang te krijgen. Zeg maar een soort zuurstof te kort waardoor de prikkelverwerking niet in orde is. Hij snapt de mensenwereld niet zo goed en daarom is hij angstig. Dus gelukkig geen nare traumatische ervaringen met mensen. Maar zegt hij ik ben prima zoals ik ben, ik ben blij met mijn plekje en happy met mn hondenvrienden. De medicijnen brengen me niet zo veel eigenlijk. Ze helpen me niet met m’n angst. Niet alles is te fixen zegt hij, laat me maar, ik ben prima zo. Wel is hij blij te horen dat hij welkom is zoals hij is en hij zijn mag wie hij is. Dat maakt hem blij en geeft hem rust, maar dat wist hij eigenlijk al wel. Ik moet ook zeggen dat hij in het gesprek vrij ontspannen over kwam. Tevreden met zijn leven.

Wel heb ik hem uitgelegd dat ik hoopte dat zijn baasje hem in de toekomst beter benaderen kon, want als er dan iets met hem was konden ze hem helpen en dat lukt zoals het nu is niet. Hem uitgelegd dat de familie het beste met hem voor heeft en dat hij ze ook in dat opzicht vertrouwen kan. Gevraagd of hij het zelf contact zoeken met hun toch ietsje meer proberen kan. Hopelijk brengt dit gesprekje weer wat meer balans. We zijn benieuwd!

Kleine terugkoppeling nog van zijn baasje. De medicatie kreeg hij idd al een tijdje niet meer want ze merkten inderdaad geen verschil.

Kleine Ginger had meer dan 1 gesprek nodig om tot een goed gesprek te komen. En was na Lemon al aan de beurt geweest. Maar dat gesprek was niet goed. Mijn gevoel zei al dat het niet een prima gesprek was en het verbaaste me niks dat de antwoorden van de controlevragen niet klopten. Dus Ginger even een tijdje laten rusten en eerst de andere honden van het gezin gesproken. Vandaag een nieuwe poging… Met gierende zenuwen, dat wel..

1. waar gaat ze zitten als het voor haar heel spannend is
2. wat vind ze het leukst om te doen
3. Waar krijgt ze eten.
4. Wat doet Ginger altijd naar ons toe als ze wil spelen

• vind ze het hier op Curacao leuk
• wat vind ze van Lemon,
• We willen graag weten hoe ze zich voelt. In het algemeen en met de fosters.
• Waarom is ze zo bang als wij boos worden op andere honden en voor knallen en harde tikken en kunnen wij iets daar aan doen.
• Mist ze iets uit Nederland
• en gewoon een beetje algemeen, wat ze nog meer wil vertellen

Na eerst goed mijn hoofd leeggemaakt te hebben contact gezocht met Ginger. Nee, ik wil niet. Ik vind dit eng en een beklemmend gevoel kwam er op mn borst. Ze vond het echt niet prettig dat ik contact zocht met haar. Ook na rustig uitleggen dat ik via haar baasjes kwam enz enz was ze niet bereid tot een gesprek. Oke.. dan houdt het op lieverd. Ik heb het gesprek afgesloten en even gewacht. Soms moet het heel even in zinken en mag het later wel.

Na 10 minuten wachten nogmaals geprobeerd. Nou vooruit dan, en in een sneltreinvaart werden alle vragen plop plop plop beantwoord.

• als ik bang ben zit ik tussen de benen (liefst bij vrouwelijke baasje) met mn rug tegen de bank en bij de salontafel.
• met de bal spelen en met de groen gele frisbee
• ik eet op een stenen donkere vloer
• als ik wil spelen spring ik op en duw ik met mn neus en probeer ik het gezicht te likken.
• Curacao is leuk al heb ik meer last van de warmte dan de rest en ze laat me snel hetzelfde brede gezicht zien als op de foto en een hele hele lange tong
• Lemon vind ze te overheersend, ze kan niet tegen hem op
• Ze voelt zich wel goed, de fosters vind ze oke maar ze houdt zich een beetje afzijdig van de honden. Voelt niet zo de behoefte zich veel met iedereen te bemoeien. Maar het stoort haar niet, ze doet haar ding.
• Wat ze angstig vind als andere honden terecht worden gewezen is de harde luide boze stem. Ze komt vrij zacht en mutsig over en schrikt daar van. Ze weet zich daar geen raad mee. Snapt ze niet en dat maakt haar angstig.
• Uit Nederland mist ze een bruin glad en kortharig bruin hondje met flapoortjes, omgeving waar meer honden zijn. Ik denk iets van puppycursus ofzo. Daar speelde ze veel mee. Namen ben ik niet zo goed in maar het klonk als Sasja/ Saartje.

Zo klaar! DOEI! en daar kon ik het mee doen. Vertwijfelt bleef ik achter en heb contact met de eigenaar gezocht. Nou ik heb antwoorden maar ik zou er niet gek van opkijken als er helemaal niks van klopt. Na alles besproken te hebben was ik meer dan verbaast… Alles klopte op het uitdagen tot spel na. Zelfs de kleur van de frisbee! Dat had ik absoluut niet verwacht. Dieren blijven me verbazen.

Het was haar baasje eigenlijk niet opgevallen dat ze meer last had van de warmte, ze is niet zo actief (euhm… lampje branden….) maar nu je het zegt als ze actief is is ze sneller aan de kook. Ik kan inderdaad wel rauw uit de strot komen, vooral als er iets stuk is.. Moet ik niet meer doen.  Ze heeft meerdere veilige plekjes maar 1 van haar favoriete is inderdaad tussen de benen als ze iets eng vind. Stenen donkere vloer klopt en de bal en frisbee zijn favoriet, ze heeft een zwart oranje en… een onbestemd geel groen kleurtje. Met Lemon speelt ze nauwelijks, soms maar hij is ruw. Ze houdt zich afzijdig van de rest, speelt af en toe met ze maar ook niet vaak.

Het enige wat niet controleerbaar was was het hondje uit Nederland, haar speelkameraadje. Ze ging naar de dagopvang maar daar waren zeker 60 andere honden, baasje heeft geen idee wie dat zou kunnen zijn.

Nou Ginger je hebt het me niet makkelijk gemaakt en me paf laten staan door toch op de valreep snel alle vragen te beantwoorden. Bedankt voor dit snelle gesprek, knuffel voor jou! DOEI!

1. waar ligt ze het meest.

• we denken dat ze blij is, maar kunnen dat niet goed pijlen.
• Wat vind ze van haar zus?
• zijn er verder nog dingen die ze graag vertellen wil.
• Hoe kom je aan de wond aan je poot.

Een heel lief en zachtaardig meisje komt binnen, ze is heel blij met haar leven. Omdat ze vrij op de achtergrond is wordt ze snel over het hoofd gezien, wil je tegen ze zeggen dat ze me niet vergeten?. Ze vertel over hoe ze samen met haar zus gevonden werd langs de kant van de weg en hoe ze in een handdoek het huis binnen gedragen worden. Ik dacht dat ze door iemand afgegeven werden maar bleek later uit de het controlegesprek dat ze wel door hun baasjes zelf gevonden waren. Ze zei dat het mannelijke baasje ze niet meer herplaatsen kon en dat ze daarom zijn gebleven. Zij en haar zus. Haar zus is een stuk feller als haar en snauwt wel eens op haar. Zussen doen dat zegt ze, zij is eerder geboren als ik en ik ben haar kleine zusje. Als favoriete ligplek laat ze precie het uitzicht zien als op de foto. Houten omheining, wijds uitzicht en flink op de wind. Prachtig vind ze het om daar naar te kijken. Ik zeg dan ook tegen haar baasje, ik vreet mn schoen op als het niet dezelfde plek is als op de foto. Flauw antwoord, maar ik kon er niks anders van maken. Op haar pootje heeft ze een litteken en ik vraag haar hoe ze er aan komt. Ow zegt ze die komt van een poreuse scherpe rots, daar heb ik mijn poot aan open gehaald tijdens het lopen. Ze heeft er geen last meer van. Dan zegt ze zoiets liefs! Mijn baasje slaat af en toe zijn arm om m’n nek een en wrijft dan met zn knokkels over mn koppie. Doet ie een beetje wild maar ik vind dat fijn. geeft me een jij en ik gevoel. (smelt…)

Terugkoppeling van haar baasje:

Ze is een heel lief meisje en we zeggen vaak tegen elkaar dat we haar niet moeten vergeten want ze is zo bescheiden dat je haar vaak over het hoofd ziet omdat de rest veel meer aandacht opeist. Wij hebben de pupjes zelf gevonden langs een drukke straat waar ze wel eventjes zouden oversteken. We hadden geen handdoek mee maar thuis kregen ze die natuurlijk wel. Het klopte dat het mannelijke baasje geen afscheid meer kon nemen. Nee dat is niet mijn sterkste kant, van mij mag alles blijven. Haar zus is absoluut een stuk feller dan zij, wij hebben altijd gedacht dat haar zus de oudste was. Haar baasje begint te lachen en zegt… begin maar vast met je schoen op te vreten haha want het is niet de ligplek van de foto, maar het is wel een plek precies zoals je beschrijft. Wijds uitzicht houten planken en meer wind als daar krijg je niet. Basil gaat niet mee op de wandeling dus daar kan ze haar litteken niet hebben opgelopen maar we hebben een rotswand in de tuin aangelegd met vele grote poreuse stenen, daar speelt ze heel veel dus het zou mij niet verbazen als ze daar de wond opgelopen heeft. We weten niet hoe ze er aan komt. En dan smelt ook haar baasje… Ja zegt hij dat doe ik inderdaad, ik wrijf haar tussen haar oogjes…. aaahhhhhhhhh

Al met al weer een heel ander gesprek als met de andere honden in dit huis. Wat een heerlijk meisje! Zo lief, zo zacht, zo vrolijk. Ik kan me goed voorstellen dat dit dikke liefde is.

• heeft ze het naar haar zin in NL
• mist ze iets of iemand uit Cur
• Waarom is ze zo snapperig naar dora
• ze is erg op haar roedeltje gesteld, kan je er achter komen waarom ze zich bij grotere groepen wat aftijdig houdt. is dit angst, verlegenheid of onzekerheid?
• hoe vind ze het dat karel naar eigen keuze boven kan slapen?

Kyra had twee gesprekken nodig om tot een goed gesprek te komen. De controlevragen waren minder dan 80% goed en dat gaf bij ons twijfel. In het eerste gesprek kwam ook niet Kyra duidelijk naar voren zoals ze is. Ook het tweede gesprek was bij de start niet makkelijk, ik kon me niet super concentreren en had moeite Kyra vast te houden in het gesprek. Het was even puzzelen met de eigenaar om de informatie op de juiste plek te krijgen. Je moet je voorstellen dat je gevoelens woorden en plaatjes binnenkrijgt die jij als ontvanger moet gaan interpreteren. Bij sommige honden gaat dit langzaam en heel duidelijk, bij sommige honden gaat dit heel snel en krijg je aanknopingspunten/ woorden. In een gespek kan zich dat afwisselen van hele duidelijke zinnen en plaatjes tot een flitsbeeld en een woord en moet je uitkijken dat je geen details mist. Zo ook bij Kyra.

De controlevragen waren moeilijk deze keer. Ze liet meer omgevingssituaties zien dan duidelijke rituelen bij aanlijnen of het geven van voer. Door in dat geval de omgeving te omschrijven wat ze liet zien kwamen we er achter dat de situatie kloppend was al was de volgorde van uitdelen van voer en aanlijnen niet geheel correct.

Kyra heeft het naar haar zin in Nederland, waar ze vooral van geniet zijn de frisse verse geuren, vooral van vers groen gras. Enige waar ze soms een beetje moeite mee heeft is de temperatuur. Die is wel fris. Terugkoppeling. Kyra is echt meer dan dol op groen gras en neemt daar meer dan uitgebreid de tijd om alles te ruiken.

Op de vraag of ze iets of iemand mist uit Curacao gaf ze de kleur geel, een rood hek in een witte muur, vanaf de linkerkant van de tuin bekeken vanaf een verhoging… De beste vriendin van haar baasje woont in een geel met rood huis, met een rood hek bij een beige muur. Daar kwamen ze vaak en dat vond Kyra altijd erg leuk. Ze zaten daar vaak op de veranda en keken vanuit de linker kant op het rode hek.

Dora houdt geen rekening met haar persoonlijke ruimte en walst overal dwars overheen. Dat vind ik niet leuk! Ze loopt voor mijn voeten. Terugkoppeling: Dora blijkt inderdaad een heuse tank te zijn die over alles en iedereen heen walst. Ze houdt daarbij niet echt rekening met de andere honden.

Wandelen in grote groepen vind ze helemaal niks, te groot te chaotisch en geen overzicht, ze houdt van overzicht en orde, niet van chaos. Terugkoppeling ja ze is zeker van het overzicht en houd niet van drukte dus ik kan me zeker indenken dat ze daarom die wandelingen niet leuk vind. Ik loop bewust met haar al achteraan.

Kyra heeft er totaal geen problemen mee dat Kareltje boven slaapt. Hij heeft het nodig, ik niet zegt ze. Ik weet waar hij is en dan is het goed. Terugkoppeling, Kyra taalt er totaal niet naar om ook boven te liggen.

Ps Kareltje die zo verdrietig was, doet het uitstekend op de kruidentherapie. Komt tot rust, meer in balans en beter in zijn vel. Mooi om te horen als aanpassingen effect hebben <3

Tess was als oefenhondje als nummer 8 al eens aan de beurt geweest. Alleen was dat gesprek niet helemaal goed verlopen, er zat voor ons te veel twijfelachtigheden in de controlevragen. Dus had ik beloofd om haar ter zijner tijd nogmaals op te zoeken voor een gesprek.  Dat hebben we vandaag dan maar eens gedaan. Baasje heeft er lang genoeg op moeten wachten.

Controlevragen:
Waar slaapt ze tegenwoordig in de nacht?
Waar ligt ze overdag erg graag?
Sinds 3 weken een nieuwe halsband, welke kleur?

Heb je pijn? Zo ja waar?
Voel je je goed in de roedel?
Ben je gelukkig op de manier hoe het nu gaat?

Een fout die ik steeds maak is het invullen van een plek. Als plaatje zondt Tess me een bed, hout, wit, van onder af bekeken en hoor “een bed voor Tess”. Ik denk dan al gauw, aha! die ligt in de slaapkamer 🙂 Dus zeg. Nou volgens mij ligt ze in de slaapkamer en heeft ze haar eigen houten bed en witte bekleding. Fout! Nee ze ligt niet op de slaapkamer, ze slaapt buiten op het balkon op een kussen. Heh?! En de schrik slaat me om het hart, zou het nou weer fout gegaan zijn.. Dat kan niet want ik zie echt een bed, hout, wit en van onderaf bekeken… Ow zegt haar baasje maar dan snap ik wel wat je ziet en stuurt me de foto van haar slaapplaats. Dat blijven van die dingen die zo lastig zijn om goed in te schatten, en eigenlijk zou ik dan alleen de kernwoorden die binnenkomen moeten doorgeven en niet plekken willen invullen.

Favo ligplaats is vlakbij de trap, in de hoek, de trap loopt naar de tuin. Pfieuww dit klopt. Halsband hahaha die doen we niet want die is luid en duidelijk op de foto te zien. Tip voor mensen die in de toekomst een gesprek aan willen vragen. Zorg altijd dat je vragen heb die niet al per ongeluk ergens verraden worden. Belangrijk! Niet alleen voor jou maar ook voor mij en de betrouwbaarheid van het gesprek. Persoonlijk zal ik het altijd aangeven als ik een controlevraag krijg waarop ik het antwoord al weet.

Tess heeft lichamelijke problemen, dat heeft haar baasje me wel verteld. Alleen wat die precies zijn weet ik niet. In het vorige gesprek liet ze merken dat ze problemen met haar heupen had maar dat ze geen pijn had door medicatie. Vandaag vertelde ze dat haar puntje van haar tong brandt, ook de randen van haar tong en haar gehemelte, allergie zegt ze. Ik vraag haar nogmaals op verschillende manieren na of ze ergens anders in haar lichaam pijn heeft. ze geeft aan dat ze, ondanks dat ze lichamelijke problemen heeft, op haar mond na geen pijn heeft. Ze voelt wat zwaar en loom maar verder niet. Ze zegt ook. “baasje maakt zich teveel zorgen” en “zolang ik leef, leef ik” maar of haar halsband wel iets losser mag. Terugkoppeling. Tess heeft een allergie voor de bacterieen die tandplak veroorzaken, dit geeft grote problemen in haar mond, ze krijgt nu wel medicatie.

Op de vraag of ze gelukkig is in de groep en blij is met de huidige situatie zegt ze “ja hoor, alleen zijn we niet compleet, Aapie is weg”. Ik antwoord haar dat Aapie geadopteerd is en volgens mij naar Nederland is verhuist. “Ow” zegt ze “dat wist ik niet”. Ze snapte al niet zo goed waar hij nu gebleven was. Op de een of andere manier had ze dat compleet gemist die adoptie. Ze vond hem stoer, stoerder dan haar.

En met de rest ook alles prima? Zucht en een oogrol “die kleine bruine, stom ding”. Verder maakt ze er niet zo veel woorden aan vuil. Ze zegt wel ik ben wel blij met de rust nu. (Haar baasje had een hondenpension maar is daar mee opgehouden) Geen zenuwachtige honden meer die moeten wennen aan de logeerpartij, geen vreemde mensen meer over de vloer die hun honden komen halen, geen gestress en geen drukte. Heerlijk! En de kleine baby? vraag ik. Die vind ze lief, en die ruikt zooooo lekkerrrrr en ik zie haar met haar snuit tegen de kleine.

Terugkoppeling: Ach Aapie, ja die is lang bij ons geweest, bijzonder dat ze hem vernoemd, ik had altijd het idee dat ze hem niet zo vond. Ja die is inderdaad naar Nederland gegaan, dat ze zich daar zorgen over maakte, niet geweten dat ze niet door had dat hij zijn eigen thuis heeft gekregen. Tja en die kleine bruine, die heeft nu 2x een hap van haar gehad, die blijft nu wel uit haar buurt. Dat ze blij is met de situatie nu vind ik heel fijn. Ze vond dat inderdaad allemaal maar niks die drukte. Met onze kleine is ze stapelgek, ze moet hem steeds likken.

Nou Tess.. je hebt er lang op moeten wachten maar wat mij betreft helemaal de moeite waard.

1. waar krijgt hij zijn eten.
2. waar ligt hij altijd te slapen.

• is hij hier happy,
• wat vind hij van Lemon,
• wat zou hij nu het liefst willen. Hier blijven of naar een ouder stel zonder hondjes ofzo

Bruno krijgt zijn eten vlak voor of in een kennel. Als plaatje stuurt hij mij een buitenkennel in vooraanzicht.

Bruno’s favo ligplaats is een plek met houten vlonders waar hij over de tuin uit kan kijken. Kop in de wind, ruizend blad.

Lemon vind hij een druktemaker hij is gekker op Basil. Die past beter bij zijn rustigere aard. Andere honden vind hij al snel te druk en hij heeft duidelijk ruimte om zich heen nodig. Honden moeten hem niet te dicht op zijn huid zitten. Omdat ik ook al met Lemon gesproken had was me al duidelijk dat die twee niet elkaars dikste vrienden waren. Daarom heb ik ook Bruno verteld dat ze het met elkaar moesten doen en ze elkaar of moeten ontwijken of moeten proberen elkaar te respecteren. Beide begrepen dat en ik denk dat het nog wel goed komt met die 2. Nog even en het zijn jut en jul 😉

Ook vertelde hij over een snek (een curacao’s buurtcafe) waar hij altijd brood kreeg. Brood vond hij lekker. Ik vermoed dat hij hiermee zeggen wil dat hij best af en toe een stuk brood wil (sorry baasje ik weet dat dat niet echt in een wenselijk dieet voor komt…)

Op de vraag of hij nog iets specifieks kon zeggen zodat zijn baasjes zeker wisten dat het hem betrof antwoorde hij “koekiemonster”… ow oke.. ik zal het zeggen… (en altijd als ik dit soort dingen door moet geven staat het schaamrood me op de kaken… ik hoor mensen al denken… zo gek als een cent die Esther..)

De situatie waar hij nu in zat beviel hem wel, maar zo zei hij, een ouder echtpaar zou ook prima zijn. Ik kom van een ouder echtpaar en ik hou van de rust. Bruno komt in het gesprek over als een vrij ongetraumatiseerde rustige hond. Hij leeft zijn leventje en zit goed in zijn vel. Ongecompliceerd en lay back en berustend in alles. Eigenlijk een vrij probleemloos gesprek zonder al te grote verrassingen of schokkende dingen.

Doordat er in dit gezin nog meer gesprekken op stapel staan is het baasje niet scheutig met informatie 🙂 heel goed hoor want anders is voor ons beide de lol er snel af want dan is de kans groot dat er info gegeven word die je weer zou kunnen hergebruiken in een volgend gesprek en dat zou een oneerlijk gevoel kunnen geven. Dus als terugkoppeling, etensplek klopt, ligplaats is niet zijn slaapplaats die ik eigenlijk bedoelde maar zou kloppen als de vlonder een houten hek is. Vlonder hebben we namelijk niet. Koekiemonster.. graaf graaf ja mn vrouw zegt dat het goed mogelijk is dat we hem onbewust regelmatig zo noemen. Vriendschap met hond klopt, karakterbeschrijving klopt.. Snek was wel tegenover zijn vindplaats dus van het brood zou goed kunnen kloppen, en verleden… we hadden op meer info gehoopt. Euhm.. nou brei hier maar wat van dan hihi. Ik hoop dat als ik alle honden gehad heb in het gezin we een uitgebreid gesprek hebben over alle kloppende en niet kloppende zaken zodat ik mn beeld beter kan vormen over de gesprekken. Dat is voor nu nog een beetje gissen

Cai’s baasje vroeg voor Cai een gesprek aan. Cai woont sinds 6 maanden in Nederland en is als rescue vanuit Bonaire naar Nederland gekomen. Het ging na een incident met een andere hond bergafwaarts met Cai en zijn baasje was bang dat dat te maken had met Cai’s verleden.

1. Waar eet Cai
2. wat doet Cai als hij in de tuin bij ons nieuwe huis komt

Een totaal verloren hondje meldt zich in het gesprek. Tranen stromen over mijn wangen, ik moet echt huilen en stoppen met huilen lukt helemaal niet. “ik ben zo in de war” ” ik snap niks meer van wat er om me heen gebeurd” “al die prikkels, het is zo veel”. Zelf schrik ik behoorlijk van alle emoties die op me afkomen en meer dan troosten en zeggen dat ik hem begrijp kan ik op dat moment niet. Ik laat hem huilen en in gedachten wieg ik hem zachtjes heen en weer. Het is goed jongen, het komt goed. Cai zit zo vol in emotie dat een gesprek op dat moment niet mogelijk is en alleen troosten de beste optie is. We behandelen snel de controlevragen zodat ik dit wat er nu gebeurd zinvol kan terugkoppelen naar zijn eigenaar en ik beloof hem terug te komen als ik meer achtergrond heb zodat ik het gesprek meer zinvol kan maken in zijn situatie.

Na het gesprek zoek ik direct contact met zijn baasje en vertel wat er gebeurd is. We controleren de controlevragen en die kloppen voor het grootste gedeelte. Dan hoor ik van haar zijn verhaal. Het gaat steeds slechter met hem. Een tijdje geleden is hij op straat aangevallen door een vreemde hond. Daar is hij zo van geschrokken dat hij in blinde paniek naar huis is gerend. Onderweg heeft hj zichzelf flink verwond in zijn vlucht. Onder het bloed zat hij voor de deur. Een fiks trauma bovenop de voorzichtige stappen die hij op nederlandse bodem had gezet. Cai had voor zijn rescue nauwelijks iets gezien in zijn leven en ook dat heeft zijn invloed. Na dit incident wilde Cai eigenlijk niet meer naar buiten en vertoont hij naast vluchtgedrag sinds kort ook agressie naar andere honden en vreemde mannen. Zo flink dat hij met een muilkorf om moet lopen en aan de medicatie zit om rustig te worden. Ook is er een gedragsdeskundige ingeschakeld en moest hij naar cursus. Maar op de cursus ging het totaal niet, helaas. Hij ging compleet over de rooie. Baasje vraagt zich vertwijfeld af of ze er wel goed aan gedaan heeft om hem mee naar Nederland te nemen. Maar het is zo’n schat, zegt ze. Thuis met ons is hij zo lief. En ondanks dat wandelen bijna niet meer mogelijk was had hij buiten 1 boxervriend waar hij graag mee speelt.

Dat hij over de rooie is bleek maar al te duidelijk in ons eerste gesprek. wat een intens verdriet heeft deze hond. Zijn koppie is een chaos en alle prikkels van buiten maken hem echt in de war. Ik heb dan ook voor deze keer mijn 2 werkvelden samen gevoegd en een stappenplan voor hem uitgeschreven. Eerst maar eens rust in de situatie brengen. Eerst weer terug naar de basis die hij kent. Prikkelarm en tot rust komen, zelfvertrouwen opbouwen.

Daarna ben ik met de achtergrondinformatie die ik van zijn baasje verkregen had weer het gesprek aangegaan, zoals ik hem beloofd had. Hij leek al wat opgelucht en een goed gesprek was mogelijk. Hij was dolblij met de rust die we hem weer geven gaan. Vertelde over zijn tijd in Bonaire in de opvang. Daar had hij een heel warm gevoel aan overgehouden. Hoe hij knuffelde met de man van de opvang, op de grond, tussen zijn benen, hoe hij in handen hapte bij de vrouw van de opvang van blijdschap en dat het leven daar fijn geweest was. Maar ook dat hij wel blij was met het gezin waar hij nu woonde en hij echt zijn best wel wilde doen.

Hij beschreef zijn boxervriend qua kleur en liet me hun fijne ruige spel zien. Heerlijk vond hij dat. En of hij niet meer naar de cursus hoefde.. Hij liet me zien dat hij als hij bij het nieuwe huis kwam als een gek door de bosjes stuifde en de gekke 5 minuten had, daarna dronk hij water bij de vijver en begroette hij de vissen in de vijver. Eten deed hij op een stenen tegelvloer in de hoek van de keukenkastjes tegen het aanrecht aan. De terugkoppeling van zijn was baasje was 100% en ze was zeer blij met het uitgewerkte trainingsplan. Bevestiging voor haar in haar gevoel wat juist was voor Cai.

NB ik bespreek bewust niet de opzet van training, waarom? Omdat voor elk individue anders kan zijn. Trainingen worden op maat gemaakt. Wat voor de 1 perfect is, is voor de ander ongeschikt. Wel denk ik meer en meer dat we onze honden in onze huidige drukke maatschappij nogal eens overvragen en overprikkelen. Zeker de kwetsbare groep als rescues hebben soms een te grote hoeveelheid aan prikkels die ze niet verwerken kunnen. Blijf je hond lezen in zijn gedrag en doe stapjes terug als je merkt dat ze het niet aankunnen. Simpele dingen kunnen voor een rescue al een overdaad zijn. Maar vergeet ook hun flexibiliteit niet. De meeste rescues kunnen absoluut leren om in onze maatschappij te leven mits ze het maar in voor hun hapklare gebeurtenissen aangeboden krijgen en soms betekend dat out of the box denken.

Spencer is een yorkie van 15 en zijn baasje kan zijn gezondheid en humeur niet meer zo goed inschatten. Ze vraag zich af of hij pijn lijdt en nog wel gelukkig is. Ook gaat de familie binnenkort op vakantie en heeft Spencer proef gedraaid bij een pension. Het baasje wil graag weten of hij het daar wel leuk vond en vraagt of ik hem wil vertellen dat hij binnenkort nogmaals gaat en dat ze hem echt weer op komen halen.

controlevragen:

1. waar eet hij, bij de eetkamertafel en zijn bakje schuift hij steeds verder onder de stoel. Terugkoppeling klopt
2. favo baasje is dat de man of de vrouw, dat was geen eenduidig antwoord, zelfs met de ja of nee vragen gaf hij bij beide (is het de man, is het de vrouw)  ja aan..  Dan moet je gaan kiezen (wat ik altijd heel lastig vind) en ik koos voor de man. Terugkoppeling: De vrouw is echt zijn baasje. Spencer en zij waren samen voordat de man in beeld kwam. Vroeger was het water en vuur de man en Spencer maar tegenwoordig niet meer.
3. Favo ligplaats. Op de bank in de rechterhoek op een kussen. Terugkoppeling: Dat was altijd zijn favo plaats maar sinds de kleine er is ligt hij meer onder een stoel en mogen de honden niet meer op de bank. Maar je hebt wel gelijk als dat altijd zijn favo plek was. (ik zeg lekker weer op de bank laten hihi)

Spencer kwam gelijk heel warm binnen, genoot van het gesprek en was goed spraakzaam. Hij geniet nog vol op van de geuren en geluiden, zien deed hij niet meer. Hij was van plan om er nog wel eventjes te zijn hoor. Het is een taaie rakker die echt niet zomaar op gaat geven. Baasje moet zich geen zorgen maken, ik blijf nog wel even.. Wel gaf hij aan pijn te hebben aan zijn ruggengraat. Stijf en slecht te bewegen vanaf schouders tot midden rug. Maar nog wel leefbaar hoor, ik word gewoon wat ouder en stijfjes. Zijn baasje gaf aan dat dat inderdaad wel kon kloppen, ze kon inderdaad zien dat zijn rug niet helemaal oke meer was en gaat het laten checken bij de dierenarts.

Het pension vond hij super, er was een chihuahua meisje waar hij wel gek op was, die vond hij wel leuk, maar of ze hem ook leuk vind… weet ik niet haha hij vond het wel spannend in elk geval. Mooie ouwe snoeperd, dit gaan we nog even navragen. Ik heb hem voorbereid op de komende logeerpartij en hij vond het prima. Fijn dat hij weet dat hij echt weer opgehaald word, hij vermaakte zich intussen. ( intussen hebben we navraag gedaan, er waren die dag alleen maar wawa-mannekes, geen rokkejager dus maar een broekenjager, hihi)

Dan was er nog een vraag over de buitenkennels waarom hij daar niet meer in ging liggen. Daar is hij een tijdje terug geschrokken van een windvlaag en een knal. Dus dat is niet meer zo’n fijne plek. Wellicht dat het met training weer een veilige plek gaat worden.

Dan was er nog een dingetje… Of ze even de andere hond met de witte voetjes in de gaten konden houden.. iets met tanden en niet leuk. Ik dacht dat er een volwassen hond was in huis met witte voetjes die wellicht tandproblemen hebben kon. Maar er bleek een nieuwe fosterpup te zijn met witte voetjes die hem steeds hapt. Die veel zijn bekkie gebruikt en waar Spencer niet van gediend is. Als ik dit dan weer terug hoor moet ik zo vreselijk lachen om het feit hoe duidelijk ze in dingen kunnen zijn. Wat een heerlijk kereltje is dat dan toch om zo lekker te kletsen.

Nou lieve Spencer, geniet nog een tijd van je oude dag, heerlijk om even met je te mogen kletsen! Hou je taai!