Soms ga je een gesprek in en heb je bij voorbaat een gevoel dat het een heftig gesprek gaat worden. Wij mensen vullen vaak al veel dingen in en denken van alles. Zo ook bij Shy, een hond die zo schuw is naar mensen dat je denk dat er wel iets heel negatiefs gebeurd moet zijn met hem. Hoe anders kan een gesprek dan lopen!
Controlevragen voor Shy:
- Wat eet ik?
- waar eet ik
- We willen graag Shy zijn verhaal weten, waar komt die vreselijke angst vandaan, wat is er met je gebeurd waarom jij zo angstig bent met mensen terwijl jullie als pups zijn gekomen en je zusjes niet angstig zijn.
- Wat kunnen we voor je doen om de angst te verminderen?
- Helpt de gedragsmedicatie je?
- We willen graag dat je weet dat je bij ons mag blijven en het ons niet uitmaakt dat je zo angstig bent, je bent welkom zoals je bent.
Shy eet op een zand ondergrond op een rustige plek in de tuin naast een hok, ik denk een leegstaand hondenhok. Hij krijgt iets te eten wat zich het beste laat omschrijven als een natte derrie. Als het in zijn bak komt klinkt het “kwak”, zeker geen gerinkel van gedroogde brokken. Ik denk geweekte brokken. Feedback eigenaar: Zandgrond klopt, eerder at hij idd naast een hondenhok, tegenwoordig eet hij naast het hok van de geit. Haha hij krijgt inderdaad een natte derrie. Een mengsel van geweekte brokken met rijst wat nogal nat en plakkerig is. Hier hebben baasje en ik echt even samen lol om.
Shy verteld dat zijn gedrag naar mensen niet voortkomt uit een trauma maar dat het bij zijn geboorte niet goed gegaan is. Hij was de kleinste uit het nest en zijn moeder moest hem heel veel likken om hem op gang te krijgen. Zeg maar een soort zuurstof te kort waardoor de prikkelverwerking niet in orde is. Hij snapt de mensenwereld niet zo goed en daarom is hij angstig. Dus gelukkig geen nare traumatische ervaringen met mensen. Maar zegt hij ik ben prima zoals ik ben, ik ben blij met mijn plekje en happy met mn hondenvrienden. De medicijnen brengen me niet zo veel eigenlijk. Ze helpen me niet met m’n angst. Niet alles is te fixen zegt hij, laat me maar, ik ben prima zo. Wel is hij blij te horen dat hij welkom is zoals hij is en hij zijn mag wie hij is. Dat maakt hem blij en geeft hem rust, maar dat wist hij eigenlijk al wel. Ik moet ook zeggen dat hij in het gesprek vrij ontspannen over kwam. Tevreden met zijn leven.
Wel heb ik hem uitgelegd dat ik hoopte dat zijn baasje hem in de toekomst beter benaderen kon, want als er dan iets met hem was konden ze hem helpen en dat lukt zoals het nu is niet. Hem uitgelegd dat de familie het beste met hem voor heeft en dat hij ze ook in dat opzicht vertrouwen kan. Gevraagd of hij het zelf contact zoeken met hun toch ietsje meer proberen kan. Hopelijk brengt dit gesprekje weer wat meer balans. We zijn benieuwd!
Kleine terugkoppeling nog van zijn baasje. De medicatie kreeg hij idd al een tijdje niet meer want ze merkten inderdaad geen verschil.