- waar ligt ze het meest.
- we denken dat ze blij is, maar kunnen dat niet goed pijlen.
- Wat vind ze van haar zus?
- zijn er verder nog dingen die ze graag vertellen wil.
- Hoe kom je aan de wond aan je poot.
Een heel lief en zachtaardig meisje komt binnen, ze is heel blij met haar leven. Omdat ze vrij op de achtergrond is wordt ze snel over het hoofd gezien, wil je tegen ze zeggen dat ze me niet vergeten?. Ze vertel over hoe ze samen met haar zus gevonden werd langs de kant van de weg en hoe ze in een handdoek het huis binnen gedragen worden. Ik dacht dat ze door iemand afgegeven werden maar bleek later uit de het controlegesprek dat ze wel door hun baasjes zelf gevonden waren. Ze zei dat het mannelijke baasje ze niet meer herplaatsen kon en dat ze daarom zijn gebleven. Zij en haar zus. Haar zus is een stuk feller als haar en snauwt wel eens op haar. Zussen doen dat zegt ze, zij is eerder geboren als ik en ik ben haar kleine zusje. Als favoriete ligplek laat ze precie het uitzicht zien als op de foto. Houten omheining, wijds uitzicht en flink op de wind. Prachtig vind ze het om daar naar te kijken. Ik zeg dan ook tegen haar baasje, ik vreet mn schoen op als het niet dezelfde plek is als op de foto. Flauw antwoord, maar ik kon er niks anders van maken. Op haar pootje heeft ze een litteken en ik vraag haar hoe ze er aan komt. Ow zegt ze die komt van een poreuse scherpe rots, daar heb ik mijn poot aan open gehaald tijdens het lopen. Ze heeft er geen last meer van. Dan zegt ze zoiets liefs! Mijn baasje slaat af en toe zijn arm om m’n nek een en wrijft dan met zn knokkels over mn koppie. Doet ie een beetje wild maar ik vind dat fijn. geeft me een jij en ik gevoel. (smelt…)
Terugkoppeling van haar baasje:
Ze is een heel lief meisje en we zeggen vaak tegen elkaar dat we haar niet moeten vergeten want ze is zo bescheiden dat je haar vaak over het hoofd ziet omdat de rest veel meer aandacht opeist. Wij hebben de pupjes zelf gevonden langs een drukke straat waar ze wel eventjes zouden oversteken. We hadden geen handdoek mee maar thuis kregen ze die natuurlijk wel. Het klopte dat het mannelijke baasje geen afscheid meer kon nemen. Nee dat is niet mijn sterkste kant, van mij mag alles blijven. Haar zus is absoluut een stuk feller dan zij, wij hebben altijd gedacht dat haar zus de oudste was. Haar baasje begint te lachen en zegt… begin maar vast met je schoen op te vreten haha want het is niet de ligplek van de foto, maar het is wel een plek precies zoals je beschrijft. Wijds uitzicht houten planken en meer wind als daar krijg je niet. Basil gaat niet mee op de wandeling dus daar kan ze haar litteken niet hebben opgelopen maar we hebben een rotswand in de tuin aangelegd met vele grote poreuse stenen, daar speelt ze heel veel dus het zou mij niet verbazen als ze daar de wond opgelopen heeft. We weten niet hoe ze er aan komt. En dan smelt ook haar baasje… Ja zegt hij dat doe ik inderdaad, ik wrijf haar tussen haar oogjes…. aaahhhhhhhhh
Al met al weer een heel ander gesprek als met de andere honden in dit huis. Wat een heerlijk meisje! Zo lief, zo zacht, zo vrolijk. Ik kan me goed voorstellen dat dit dikke liefde is.