Kleine zielen kunnen een hoop informatie te vertellen hebben. Bijzonder hoe een hondje zo betrokken kan zijn bij een hele mensenfamilie en zo specifiek kan zijn. Grappig ook hoe bepaalde dingen al dagen voor het gesprek rondzingen in je gedachten.
De foto en vragen werden ingezonden en direct kwam de naam Sjimmie binnen. Sjimmie Sjimmie bleef maar steeds voorbij komen als ik me voorbereidde op het gesprek. Zo aanwezig dat ik besloot de naam mee te nemen in de gespreksbespreking. Ik had vast gedacht dat dat haar koosnaampje was (een van de controlevragen).
Een van de vragen die haar baasje haar wilde stellen is hoe ze terugkijkt op haar leven. Ze heeft genoten van het warme gezin en de warmte van de hele familie. Ze genoot als ze mee mocht met de familieweekendjes weg. Samen in een huisje. Dat was op en top genieten, ze hoorde er helemaal bij als lid van de familie. Ze hield van deze mensen.
Ze had het over een houten hart, een hart gemaakt van natuurlijk materiaal of gemaakt in de natuur als monument, speciaal voor haar om haar te herdenken. Dat vond ze fijn, een mooi gebaar. Ook vertelde ze dat haar baasje haren had bewaard van haar na haar overlijden. Maar zei ze was er nog altijd bij hoor. Ik moest van de familie doorgeven dat ze nog altijd aan haar dachten en van haar hielden. Natuurlijk wist ze dat!
Haar baasje wilde graag weten of ze nog een boodschap had voor hun allemaal. Die had ze. Ze liet me een kort fragment zien van een man te midden van zijn familie. Een man met een scheve mond die grapjes maakte. Goed op hem letten zei ze erbij. En vergeet elkaar niet, vergeet niet om als familie tijd voor elkaar te maken!
Iets wat ik zelf de laatste tijd merk is dat de controlevragen niet altijd meer zo kloppend zijn als bij de eerste gesprekken. Ze kloppen vaak maar sam sam maar als we dan alsnog de rest bespreken blijkt daar zoveel kloppend te zijn en zo herkenbaar dat het alsnog een fijn gesprek is geweest. Merk wel dat me dat zelf een beetje onzeker maakt in de gesprekken. Het blijft een beetje puzzelen soms.
Ook in dit gesprek waren de controlevragen niet overduidelijk kloppend maar haar eigen verhaal des te meer.
Sywa was inderdaad een echte familiehond. Sjimmie was niet haar koosnaam maar was het hondje van een oom waar ze veel mee speelde. En die oom is de de man met de scheve trekken om zijn mond. De oom is ernstig ziek. Lief dat ze vraagt om goed op hem te letten.
Als ze wegliep liep ze niet naar de markt om wat te eten te bietsen maar naar oma om koekjes te halen. Wel kwam ze dan idd langs een vijver.
Moeder heeft na haar overlijden inderdaad haartjes van haar bewaard en dochter heeft een houten hart laten maken met haar naam er op. Deze moet alleen nog aan de drijfhouten tak komen waar ook een hart aan hangt van een ander overleden hondje.