Blog

Meneertje is bijzonder voor me. Een jaar of 5 geleden vond ik meneertje aangereden op straat in Curacao. Hij had een flinke hoofdwond en eerlijk gezegd dacht ik dat hij al dood was maar iets dwong me om te stoppen en te kijken of ik nog iets voor hem kon doen. Hij leefde nog en na een doktersbezoek en een nachtje logeren was hij de volgende morgen als een boze leeuw. Ik die niet zo heel veel verstand van katten had en hem nauwelijks eten durfde te geven belde de beste poezenmoeder van het eiland en vroeg om hulp… Lang verhaal kort, hij is daar, tegen alle bedoelingen in, gebleven. Zijn baasje en ik hebben daar nog vaak lol om. Zeker omdat hij simpelweg zelf besloten heeft te blijven en van verwilderde/ wilde kat naar huismus is getransformeerd. Ik vond het dan ook erg leuk dat ik een gesprek met hem mocht doen. Hij zat bij de bus, liet hij me zien. Lekker plekkie vond hij.

We zijn het gesprek begonnen met de herinnering ophalen van hoe ik hem vond en hoe hij er toen aan toe was. Dat ik hem niet goed kon helpen en hem bij zijn huidige baasje brengen de beste zet ever was. Beter had hij het niet kunnen treffen. Hij was helemaal blij met zijn thuis en is er erg op zijn plek. We hadden samen lol over zijn actie om er te blijven en vooral de man des huizes voor zich te winnen. Lachend zei hij, en nu noemt ie me koekblik. Ik zei dat zijn baasjes echt stapelgek op hem zijn en zo trots op hem zijn omdat hij zulke grote stappen gemaakt heeft in zijn leventje. Dat roerde hem ontzettend en werd emotioneel, Ik ook (stiekem hoor). Mooi om te horen hoe thuis hij daar is.

Er is een nieuwe kat in huis gekomen en Meneertje maakt ruzie met hem. Zijn baasje wilde graag weten waarom. Jack is een pomptiepomptie kat zei Meneertje. Het tegenovergestelde van mij. Hij is relaxed, stoer, knap en lief en komt in mijn huis en komt bij mijn vrienden. Ik wil geen plaats maken voor hem. Ik vraag hem of hij een beetje jaloers is op Jack en ja dat bevestigd hij. Gewoon irritant cool vind ik hem. Ik leg hem uit dat hij helemaal geen plaats hoeft te maken voor Jack en dat ze elkaar de ruimte moeten geven. Ook Jack vraag ik even bij het gesprek en vraag of ze willen stoppen met vechten en elkaar de ruimte willen geven omdat Meneertje het een beetje lastig vind. “ow owkee” antwoord Jack en loopt weer weg. Verbaast kijk ik hem na en snap wat Meneertje bedoeld met relaxed en cool. Arme schat, ik snap dat hij daar niet zo goed tegenop kan. Ik druk Meneer op het hart dat hij zich niet zo naar moet maken en dat hij echt geliefd is om wie hij is. Geen zorgen manneke je word echt niet ingeruild.Er is plaats voor allebei in het gezin.

Na “opgehangen” te hebben natuurlijk gelijk zijn baasje gecontact. Was zo benieuwd of ze iets gemerkt had. En of ze wat gemerkt had! Hij was heel erg knuffelig en aanhalig. Dat is hij nooit op dat tijdstip van de dag. Spinnen, spinnen en kopjes geven. Zijn andere baasje had hem inderdaad bij de bus gezien die ochtend. Jack is inderdaad een ontzettend relaxte kater en ze vermoedde al dat het jaloezie was.

Natuurlijk hadden we ook controlevragen in het gesprek ingevoegd om het gesprek te kunnen controleren op waarheid. Op de vraag waar is Meneertje als wij smorgens brood smeren liet hij me zien dat hij tegen hun ruggen aankeek vanaf een verhoging ongeveer ter hoogte van een tafel. Antwoord: hij mag niet in de keuken komen als we brood smeren en zit inderdaad vanaf of de deurpost of op het puntje van de tafel tegen onze ruggen aan te kijken. Op de vraag wat hij erg vervelend vind gaf hij als antwoord, in de houdgreep en ogen druppelen. Antwoord van baasjes: vasthouden op zich vind hij prima, totdat hij het idee heeft dat hij wat moet. Medicijnen ofzo, een groot drama. De druppels zijn de vlooiendruppels in zijn nek. Koektrommel… Baasje noemt hem meneertjekoekepeertje.

Wat een mooi en duidelijk gesprek. Ik ben nog zo vaak zo onzeker over wat ik doe.  Kan ik dat wel, doe ik het wel goed enz enz. Soms durf ik nauwelijks aan een gesprek te beginnen en moet ik me er echt toe zetten en knijp ik hem behoorlijk als ik de controlevragen moet controleren. Dit zijn dan voor mij echt wel weer die steuntjes in de rug die ik dan nog zo hard nodig heb om toch door te gaan. Mooi en dankbaar! Het was fijn om je na zo’n lange tijd weer te spreken.

Vanachter hoog gras zit een klein gevlekt poesje me aan te kijken. Ze is verlegen. Ik vraag haar hoe het met haar gaat en met een zacht stemmetje antwoord ze terug. Ze komt over als een lieve maar kwetsbare ziel. Ze wil wel praten maar blijft achter het gras zitten. Mooi verstopt.

Voor Maria’s fosters was het fijn om iets meer over Maria’s achtergrond te weten. Natuurlijk zijn we weer begonnen met de controlevragen zodat we het gesprek een beetje op waarheid kunnen verifiëren. De controlevragen klopten goed en nadat ze haar slaapplek en plek heeft beschreven waar ze is als haar fosters thuis komen gaan we verder met het gesprek.

Een vraag die de stichting graag wilde weten is wat meer over haar achtergrond. Kan ze vertellen waar de vandaan komt.

Maria verteld dat ze van een open erf bij een huis komt. Ze woont daar met een groep honden en hebben het oké daar. Mensen contact is er eigenlijk niet. De vrouw van het huis komt af en toe rijst brengen maar verder contact met mensen is er niet echt. Dan word Maria ziek en word ze in een pick-up gezet. Onderweg springt ze er zelf uit en bezeert daarmee haar heup. De heup is pijnlijk en moet wat mee gebeuren. Ook praat ze over haar linker achterpoot. Die staat raar naar binnen. Een tekort aan goede voeding zegt ze en daardoor slecht/ scheef gegroeid.

Mensen hoeven voor mij niet zo, die vind ik eng. Dat ben ik niet gewend. En op de vraag hoe we je met mensen meer op haar gemak kunnen krijgen zegt ze. Ik hoef niet zo nodig, vind honden veel leuker. Die snap ik ten minste. Ik heb tijd nodig met mensen, maar voor mij hoeft contact niet zo nodig.

De foster en stichting koppelen terug dat Maria inderdaad niet van menselijk contact houdt en zich juist met andere honden erg goed lijkt te voelen. Maria is sociaal met andere honden maar nauwelijks benaderbaar door mensen. Ze zullen haar moeten verdoven om naar haar heup te laten kijken.

Als ik met Meis begin te praten komt er een zeer vrolijk en uitgelaten hondje bij me. Ze is zo blij met het leven wat ze heeft en word op handen gedragen. Als ik haar vraag wat ze nog graag zou willen om nog gelukkiger te zijn zegt ze “niks, ik heb alles wat Mn hartje begeerd en voel me net een prinses. Sterker nog ik bén een prinses. Het ontbreekt me aan niks”. Als ik haar vraag wat ze graag eet zegt ze “vis”. Beetje gek voor een hondje maar goed, het zal vast zo zijn dus ik schrijf het op. Ze speelt het liefst met een zacht popje/ knuffeltje. En het liefst slaapt ze op bed. Ook zegt ze dat ze meegaan op vakantie heerlijk vind en ze laat me haar zien op een klein bedje vlak bij een klein raampje. Alsof ze rondgereden word en ze alles goed kan overzien.

Wel zegt ze ik ben snel buiten adem en ze laat me een beetje een drukkend gevoel op de borst voelen. Iets om in de gaten te houden.

Haar baasje wilde graag weten wie haar beschermengel was. Nou ben ik niet goed in namen, die kloppen over het algemeen helemaal niet. Dus vroeg ik Meis haar beschermengel te beschrijven. Ze liet me een ietswat forsere dame zien. Kort rood haar en een brilletje. Een beetje een artistiek type met mooie gekleurde blouses die wapperden in de wind.

Haar leeftijd doet ze een beetje ingewikkeld over. 5-6 8-9 ik snap het niet helemaal dus hou het maar op tussen 5 en 6 jaar. Over haar verleden wil ze niet meer praten, dat is zo ver weg en ze is al zo lang hier. Dat is goed zo.

Terugkoppeling baasje. Ze eet inderdaad graag alles wat gebakken is dus ook heel graag gebakken vis, slapen doet ze graag op bed en ze heeft veel knuffeltjes liggen.

We noemen haar altijd Prinsessa dus dat prinses is niet zo gek. Ons prinsesje is ze zeker. Haar leeftijd is ons onbekend ze is nu 7 jaar bij ons. Ze is in Portugal uit een tuin gehaald waar een boze oude man met een stok woonde. Ze is nog steeds bang voor oude mannen met stokken.

Haar beschermengel zou heel goed degene kunnen zijn die haar gevonden heeft maar ook ons nichtje.

Haar lichamelijke klacht zullen er in de gaten houden. Ze houdt inderdaad niet van lange wandelingen maar mede ook door haar zwakke heupen. Dokter heeft geen hartruis gehoord.

Fijn en lief hondje om mee te praten. Zit heerlijk in haar vel en staat uitgebalanceerd in het leven.

Ik werk regelmatig met honden met een trauma, zo ook Maya. Maya is een hondje wie op een verlaten plek is achtergelaten door haar oud eigenaren. De stichting die zorg draagt voor dit hondje wilde graag meer achtergrondinformatie. Soms kan het net dat laatste stukje zijn waardoor alle puzzelstukjes op z’n plek vallen.

Natuurlijk starten we ook met Maya met de controlevragen zodat we de inhoud van het gesprek een beetje kunnen meten. Kloppen de controlevragen goed, kan je er van uit gaan dat het gesprek verder ook kloppend moet zijn. 1) beschrijf de plek waar ze eet: Ze laat me zien dat ze buiten eet vlak naast het huis, maar heel herkenbaar en duidelijk aanwezig zijn de waslijnen. Die laat ze het meest duidelijk zien.  2) Waar speelt ze graag mee: Ze speelt heel graag met palmtakken, daar sleept ze graag mee. 3) Waar gaat Maya wandelen: Rotswanden, vlakte, vliegveld en opstijgende vliegtuigen, ik zou zeggen Hatovlakte naast het vliegveld. Antwoord Baasje: Ze eet inderdaad buiten, naast de muur. De waslijnen zijn er niet direct boven of naast maar de plek waar de waslijnen zijn is wel een hele belangrijke plek voor Maya. Daar verstopt ze zich vaak en speelt ze graag. Ze speelt inderdaad graag met takken van palmen maar ook graag met een bal. De plek die je omschrijft qua wandelen klopt, het is alleen niet Hatovlakte maar aan de andere kant van het vliegveld, ze gaat regelmatig mee naar Shut.

Als Maya en ik de controlevragen besproken hebben vraag ik haar naar de dag dat ze gedumpt werd. De vrolijke uitbundige en lekkere drukke Maya verdwijnt en maakt plaats voor heel veel verdriet, wanhoop en emotie. Ze huilt intens verdrietig. S morgens heel vroeg is ze in de auto gezet. Het was nog donker. Grijze luxe SUV. Ze heeft nog geprobeert de auto in te halen en bij te houden nadat ze er uit was gezet. Ze snapt totaal niet waarom ze weg moest want ze hield heel veel van haar familie. We kregen samen de gebeurtenissen voorafgaand aan de dump niet helder. We huilen samen en ik troost haar. Och wat is dit meisje intens verdrietig hier over. Ik hoop dat het gesprek haar helpt om het een plekje te geven.

Bij de foster is er een vechtpartij geweest waar een ander fosterhondje bij is overleden. De foster was niet thuis op dat moment en wil graag weten wat er is gebeurd. Ook omdat Maya uiteindelijk herplaatst gaat worden en de plek dus passend moet zijn voor Maya. Ik vraag haar wat er gebeurd is. Maya verteld: Maya houdt van jaagspelletjes. Dat spel vind ze supergaaf. Ze word heel enthousiast als ze dat verteld. Elza was een zachter type. Op zich vond Elza het wel leuk als ze nagejaagd werd maar het maakte haar ook bang. Die grens was bij haar flinterdun. Die fatale dag was het ook een jaagspel. Elza werd bang en begon te piepen. Dat piepen heeft bij Maya de knop omgezet in jachtinstinct. En heeft er toe geleid dat Elza doodging. Toen het piepen stopte stopte het spel. Het is niet iets wat Maya bewust gedaan heeft, meer in het heetst van het spel.

Nog een vraag was waarom ben je zo opdringerig en wat zou qua plaatsing het beste voor je zijn. Maya laat zich het best omschrijven als “haantje” ze wil alles meemaken en alles zien. Ze is er graag bij als er wat te beleven valt. Het is niet zo zeer dat ze heel opdringerig is qua aard maar meer dat ze niks missen wil. Gezien haar verhaal over Elza die erg onzeker en snel bang was zou ik haar niet snel plaatsen bij een onzekere jonge hond. Ik zou kiezen voor een grote stabiele reu die zich de kachel niet zo snel aan laat maken (geloof een typisch twentse uitspraak haha, in elk geval die zich niet zo laat imponeren door haar).

Terugkoppeling Foster: Ik herken heel veel in het verhaal. De stoere Maya en hoe je haar beschrijft en het spel wat ze speelde met Elza. Elza die inderdaad onzeker is en snel bang. Het zou goed kunnen dat dit is wat er gebeurd is.

Een dag later krijg ik nog een berichtje van de foster, ze had de dag van het gesprek heel veel geslapen en was nog nooit zo rustig geweest.

Vanmorgen in mn inbox nog een berichtje over Maya. Maya was kwijt geraakt op de wandeling. De foster had Maya in paniek rennend en hard huilend weer terug gevonden. Zo gelijkend met wat ze beschreef over haar dumping.. ik kreeg er kippenvel van. He meiske toch wat een trauma.

Het werk wat ik doe is best emotioneel. De verhalen die de dieren vertellen zijn vaak vrij aangrijpend omdat ik regelmatig werk met dieren die een verleden hebben als zwerfdier of herplaatsing. Ik schrik dan ook niet zo snel meer als er heftige details door Mn gedachten schieten. Maar in het geval van Barrie was ik bang dat mijn fantasie met me aan de haal was gegaan. Dit was zo heftig dat ik me haast niet voor kon stellen dat het juist was. Ik durfde het dan ook bijna niet te verifiëren bij zijn huidige eigenaren. Barrie een herplaatste hond van 15 jaar.

Barrie begon te vertellen over zijn oude baasje. Dikke vrienden waren het, altijd samen. Twee oude mannen die samen hun dagen sleten, lekker kneuterig met een blokje kaas. Genieten! Ze hadden een hecht vriendschap. Dan overlijdt het baasje plotseling. Hij laat me druk op het hoofd voelen en een hoofdwond zien. Het duurt dagen voordat er hulp komt, en Barrie huilt ondertussen. Hij verteld dat hij dagen bij de overleden man zit.

In het nieuwe gezin heeft hij het naar zijn zin. Ze zijn lief voor hem maar zijn verlies doet hem nog wel pijn. Hij heeft ontzettende moeite met alleen thuis blijven. Hij laat me zijn paniek zien. Hijgen, nagels die tikken op de harde vloer, onrust en ijsberen. Ook vind hij het huis kouder dan zijn oude huis. Dat vind hij niet zo fijn. Hij voelt een beetje in de war en verdrietig. Een oud mannetje die de weg een beetje kwijt is door alle gebeurtenissen.

Dan was er van het baasje nog een vraag over wat er gebeurd was voor hij naar het asiel ging en Barrie laat me een boze Barrie zien, Barrie moet met vangstok gevangen worden en hij laat me een soort bierlucht ruiken. Een typische lucht die je in het café ruikt. Hij wilde niet weg uit de situatie en was boos.

Ik kan het geheel niet helemaal rijmen en geef aan dat ik aanneem dat hij niet bij zijn overleden baasje weg wilde.

Controlevragen: ik slaap in een rond zacht mandje vlakbij de verwarming. Ik speel het liefst met een soort zacht zakje waar soort korreltjes in zitten.

Terugkoppeling van zijn baasje. De controlevragen kloppen ik slaap in een rond mandje met zachte wanden tegen over de verwarming en ik heb een soft balletje waar brokjes in kunnen.

Zijn vorige baasje is onze vader/schoonvader. En je verhaal klopt helemaal. Hij is deze zomer onverwachts overleden en het heeft een week geduurd eer hij gevonden was. Hij had inderdaad een hoofdwond en de situatie was heel verdrietig, Barrie was daar bij. Zijn boosheid herkennen we niet in deze situatie. Maar hij is 10 jaar geleden in het asiel terecht gekomen en we waren benieuwd naar zijn geschiedenis. We kunnen ons voorstellen dat je twijfelde aan de echtheid van informatie want de situatie was ook bizar en we wisten niet wat we je wel en niet moesten vertellen…

Ons huis is inderdaad kouder dan zijn oude huis dus dat kunnen we begrijpen. Het alleen zijn is inderdaad een probleem. Wat kunnen we doen aan het alleen zijn? Natuurlijk hebben zijn baasjes en ik hier over gepraat en gekeken hoe we het makkelijker kunnen maken voor Barrie. Al denk ik dat dit oude manneke simpelweg ook erg ondersteboven is van de situatie om zijn oude baasje. Het is niet niks en nog erg vers. Verlies heeft ook bij dieren tijd nodig om een plekje te krijgen. Maar gelukkig kunnen je baasjes je ondersteunen en gaan ze helemaal voor jou!

Sterkte lieve Barrie en lieve baasjes.

Mexx was de 3e hond in het gezin die ik spreken mocht. Eigenlijk de 4e maar het eerste hondje was een overleden hondje. Leuk om te merken hoe verschillend de 3 zijn en hoe de verhoudingen liggen in de groep.

Mexx gesprek werd een beetje verstoord door 2 andere huisgenoten die hulp nodig hadden. Voorafgaande aan het geven van de informatie over Mexx was me gevraagd of ik een schildpaddenspecialist kende maar ik moest daar over nadenken omdat ik zelf niet echt een specialist kende en stom genoeg was die vraag een beetje blijven liggen. Ik had er niet meer aan gedacht en ook niet de indruk dat het spoed was tot het gesprek met Mexx begon. De oude schildpad bleef maar inbreken op het gesprek dat ze echt dringend hulp nodig hadden en ze waren niet van plan te wachten. Dit moest besproken worden met de eigenaar en wel direct. “Ik heb longonsteking en ik heb echt hulp nodig, ik moet naar een dokter”. En hij liet me pijn onder in zijn rechter long voelen en halverwege de slokdarm. Beloofd dit door te geven mocht ik verder met het gesprek van Mexx.

De controlevraag was hoe begroet ik mijn familie en hij liet me een lage “hoewhoew” horen en een Mexx in een speelbuiging. Dit klopte precies met wat Mexx altijd doet bij het begroeten.

Mexx is blij met zijn leven. Gek op zijn gezin en gek op de kinderen. Dol op eten en op wat de kinderen zoal lieten vallen. Hij is blij met zijn positie in het gezin. Hij vertelde dat hij wel moeite had met de andere reu des huizes. Daar had hij angst voor. Daar word hij nerveus van en die mijdt hij liever. Hij vroeg ook of zijn baasje in de gaten wilde blijven houden dat het goed ging en hem zou blijven beschermen.

Een vraag was wat er gebeurde met hem na de wandeling. Hij gaf aan dat hij zijn warmte erg slecht kwijt kon, slechter als een andere hond. Alsof zijn thermostaat niet helemaal in orde was. Hij voelt alsof hij tegen een flauwte aan zit. Voelt niet fijn. Hijgen met opgetrokken mondhoeken, zoveel mogelijk ruimte maken om lucht binnen te laten.

Terugkoppeling: De schildpadden bleken idd ziek en ze zijn naar een arts geweest. Ze hebben longontsteking en hebben goede zorg gekregen.

Mexx is idd onzeker/ angstig voor de andere reu. Na een stevige wandeling had hij last van mank lopen, alsof er een zenuw bekneld zat. Hij kan inderdaad zijn warmte erg slecht kwijt en drinkt als een bezetene.

Waar is Bonita bang voor en waarom? Wat doet Bonita altijd als ze je wil begroeten en waarom. Dit zijn de controlevragen maar ook vragen waar we antwoorden in zoeken. Dus het zou leuk zijn als ze die kan beantwoorden. Natuurlijk willen we ook graag weten of ze gelukkig is, of ze nog wensen heeft of ze contact heeft met Mami en daar nog wat over wil zeggen.

We beginnen het gesprek over waar ze bang voor is. Ze laat me jagende donkere wolken zien. Het waait hard en het onweert. Brrr zegt ze dat vind ik zo eng als de lucht zo boos is! Ik ben echt heel bang dat de lucht boos op mij is. Je merkt dat dit haar erg dwars zit en ze blij is dat ze haar hartje luchten kan want ze neemt ruim de tijd om alles te laten zien. Bonita komt me over als een hele lieve zachte meid die snel onder de indruk is van boos. We praten natuurlijk over onweer en het niet bang hoeven zijn, ik neem uitgebreid de tijd om over haar angst te praten. Met Mami heeft ze contact en ze laat me een plaatje zien van een donkere hond op een houten vloer/ vlonder. Een hond met een bredere kop als haar. Als ze je begroet komt ze met haar flank heel dicht tegen je aan staan en je likt of pakt zachtjes je hand vast. Ze heeft een lieve rustige begroeting. Bonita is blij en gelukkig met haar leven. Heeft weinig te wensen, ze is tevreden. Een hondje die weinig eisen stelt. Wat een lieverdje

Haar baasje laat me weten dat ze inderdaad als de dood voor onweer is. Al is het ver weg en hebben wij nog niks in de gaten, Bonita merkt het. Haar begroeting is idd rustig en ze gaat met haar flanken tegen je aan staan. Het in de handen happen herkent ze niet. Het plaatje van Mami kunnen we niet helemaal plaatsen maar we zijn blij met haar verhaal over het onweer. Dat maakt zoveel duidelijk en is precies zoals ze is.

Het baasje van Dina en Jane wilde graag een gesprekje met beide dames. Niet dat er nou heel veel was om over te praten qua moeilijke dingen maar gewoon om even te horen hoe het gaat. Beide meisjes wonen sinds een paar maandjes in Nederland. En wat een heerlijke grietjes waren het om mee te kletsen!

We starten met Dina en de belangrijkste vraag voor haar was waarom ze niet zo goed eet als haar zus. Haar baasje vraagt zich af of ze het misschien niet lekker vind. Daarnaast wil haar baasje graag weten of ze geniet en of ze nog ies vertellen wil. De controlevragen zijn waar staat je drinkbak en wat is je favo speeltje.

Dina geeft aan dat ze niet alles op eet omdat ze genoeg krijgt. Ze heeft af en toe wel last van geel gal spugen en wat brandend maagzuur maar verder geen klachten. (Natuurlijk is het bij twijfel altijd verstandig een arts te bezoeken, deze gesprekken kunnen nooit de opinie van een arts vervangen) Ze is heel blij en zit lekker in haar vel. Ze houdt van wandelen op het strand, lekker overzichtelijk zegt ze en daar geniet ze echt van. Haar waterbak staat denk ik in de gang naast de trap want ik zie een soort traptreden en haar favo speeltje is een zacht knuffeltje. Dina heeft niet super veel zin in een lang gesprek en wil weer verder met de dingen waarmee ze bezig was. Ik ben blij dat ze toch nog even de tijd nam want eerdere pogingen die week om een gesprek te beginnen was ze niet zo voor in. We zijn benieuwd wat haar zus te vertellen heeft vd week.

Terugkoppeling baasje gesprek Dina: Ze heeft inderdaad dat ze af en toe gal spuugt, ik zal het in de gaten houden. Fijn dat ze lekker in haar vel zit. Grappig dat je het van de week al een aantal keer geprobeerd had om een gesprekje aan te knopen, ik vermoedde al een aantal keer zoiets, ze deed regelmatig een beetje gek. De waterbak staat niet in de gang maar staat naast een houten ikea keukentrapje. Ik had gedacht dat ze als speeltje haar snuffelmat zou noemen maar ze slaapt idd regelmatig met een knuffeltje. Ik zal vaker naar het strand gaan, gelukkig vlakbij. Daar geniet ze inderdaad erg van het rennen. In het bos is e me sneller kwijt. Dat ze niet praten wilde pas wel bij haar, ze leeft een beetje in een eigen bubbel en is een beetje dromerig.

Een dag later is Jane aan de beurt, een heel vrolijk en open en onstuimig pupje komt me te gemoed. Ik vraag haar naar de antwoorden op de controlevragen en ze geeft aan dat ze haar eten in de keuken krijgt en dat haar slaapplaats als haar baasje weg is een heel groot en zacht is als een heel groot dekbed. De kleur is grijs. Ons bed zegt ze dus ik denk dat ze op het bed van haar baasje ligt. Ze is heel blij en op haar plekje. Ze zit heerlijk in haar vel. Haar oude foster kwam even ter sprake omdat dat een mooie ingang was omdat ik ook met een paar hondjes van de foster gepraat had die zij ook wel moest kennen. De foster kreeg een dikke kus van Jane, ze hadden het er fijn gehad. Haar oortje lijkt wat dicht te zitten dus even checken of daar geen troep in zit.

Ook vertelde ze over het overleden hondje van haar baasje. Die was er ook nog steeds, ze speelden regelmatig samen en ze paste goed op de kleintjes. Het overleden hondje die in verband kon worden gebracht met een lichtblauw/ aquablauw voorwerp. Een bandje/ riempje wat in de bek gehouden word.

Terugkoppeling baasje Jane:

Jane is vooral heel onstuimig inderdaad, haha wat leuk! Haar voerbakje staat in de keuken en als ik weg ben slaapt ze niet op mijn bed maar liggen ze samen in een hele grote bench met grijze kussen en dekens. Lief dat haar foster een kusje krijgt dat heeft ze wel verdient! Het blauwe bandje is haar eigen bandje wat ze wel 10x in haar bek heeft voordat ik het fatsoenlijk om kan doen voor de wandeling. Blauw komt op verschillende manieren terug bij mijn overleden hondjes. Aqua had hun kleur kussen waar ze altijd op lagen, en blauw was het puppybandje van 1 vd twee. (zelf denk ik dat haar oude hondjes er bij zijn als Jane met het bandje aan het spelen is voor het uitlaten). Het baasje is bij dat ze het samen zo naar hun zin hebben.

Danyl is 7 jaar, komt uit Spanje en woont sinds twee jaar in Nederland. Hij heeft jaren in het asiel aldaar gezeten en waar hij daarvoor was is onbekend. Zijn baasje wilde graag een gesprekje met hem. Om inzicht te krijgen in zijn huidige gedrag en ook om meer over zijn verleden te weten te komen.

Danyl begint direct te vertellen waar hij vandaan komt. Hij start bij zijn asieltijd. Hij laat me plaatjes zien van de hokken en de speelweide. Er is heel veel zand, zand in de hokken en zand op de speelplaats. Zand dat in zijn ogen waait en schuurt. Zijn asiel tijd is lang maar op zich oke. De meeste mensen zijn lief, niet allemaal. Een paar medewerkers zijn niet aardig en zijn niet betrouwbaar in hun gedrag naar de honden. Ruw en hardhandig. Dat maakt ook dat hij wantrouwend naar vreemden kan zijn. Ondanks het vele geblaf en de drukte is het er wel goed. Beter dan waar hij eerst was en hij neemt me nog een stapje verder zijn verleden in.

Dit verleden is heel naar. De gevoelens, beelden en geluiden die hij meestuurd word je niet vrolijk van. Ik ben geboren in een soort schuur met een deur van gaas. In de schuur woon ik met mn familie. We wonen op een rommelig erf bij een oudere man. Mijn familie word gebruikt voor de jacht. Hij laat me beelden zien van een oefening om de jonge honden jachtklaar te maken. Jonge katten worden losgelaten in de schuur en het is de bedoeling dat ze door de honden gevangen worden. Deze situatie gaat me door merg en been en we blijven er maar niet te lang bij stil staan. Danyl was niet goed genoeg voor de jacht. Hij was “te dom” en luisterde niet goed genoeg. Het africhten voor de jacht ging niet zachtzinnig, zeker niet als je zoals ik te dom bevonden was.

Dan gaan we verder naar zijn huidige leven. Hij vind het fijn waar hij is. Is gek op zijn baasje, geniet van de rust en dat hij eindelijk zijn eigen thuis heeft. Zit heerlijk in zijn vel, geniet van het leven. Zware stemmen en donkere gezichten vind hij eng, dat wel. Maar hij geniet van elke dag. Als speelkameraad zie ik een bruine hond en lekker ruw spel. Ja hij is blij en laat het verleden los.

Terugkoppeling van het baasje:

Ik ben zelf in het Spaanse asiel geweest en het was inderdaad 1 grote zandvlakte. Het buiten terrein, de hokken alles was zand. De laatste keer waren ze aan het verbouwen om in de hokken beton te krijgen en lagen er grote zandbergen. Het klopt wat hij zegt over het ersoneel, niet iedereen was daar uit dierenliefde.

Triest zijn eerste verleden maar het bevestigd wel wat ik vermoedde en waarom hij zo fel is op katten en konijnen. En dat hij zegt dat hij  “te dom” is begrijp ik, het is een goeie sul. Gelukkig maar want we vermoeden dat dat zijn redding is geweest. Waarschijnlijk was zijn leven anders stukken slechter geweest dan wat het nu al was

Nu heeft hij idd een bruin speelmaatje, de naam en geslacht klopte niet. Ik ben heel blij dat hij zich op zijn plek voelt. Ik hou ontzettend veel van hem.