Blog

1. wat voor soort voerbak heeft hij
2. waar slaapt hij
3. waarvoor is hij voor het laatst naar de dierenarts geweest

• hoe voelt Bronco zich
• is hij gelukkig?
• zit hij ergens mee
• mist hij iets
• hou je van je baasjes
• hoe was zijn jeugd
• is hij angstig en waarom?
• we willen graag weten wat er in zijn koppie omgaat

Het gesprek met Bronco begint en eigenlijk schrik ik van zijn neerslachtigheid. Als je hem in zijn olijke koppie kijkt verwacht je een vrolijk hondje in het gesprek. Maar Bronco loopt vast in zijn angsten. Eigenlijk, zo zegt hij, begrijpt hij de wereld niet. En dan niet de wereld van oorlog of narigheid maar zijn wereld. Hij is bang voor vele dingen. Onweer, vuurwerk, vreemde mensen, situaties die hij niet goed kan inschatten en niet goed begrijpt. Dat maakt hem onzeker en bang. Ook zijn jeugd was niet leuk. Ik zie kleine pups verdwaast rondlopen op een vieze plek met honger en dorst. Moeder was niet te zien in het plaatje en ik denk dan ook dat hij veel te vroeg bij haar vandaan is gehaald. Nee een heppiedepeppie situatie was het zeker niet. Natuurlijk is hij blij met zijn situatie nu, daar mist hij niks. Hij is gek op zijn mensen en heeft nog een hondenvriend. Maar die angsten voeren (in de gesprek althans) de boventoon. Daardoor kan hij niet vrij genieten en dat geeft hem stress. Dat is iets waar wel iets mee gedaan moet worden. Zijn baasje en ik bespreken dit en ik heb haar doorverwezen naar een gedragsdeskundige op het eiland. Persoonlijk denk ik dat een beetje hulp om wat rust in zijn koppie te krijgen hem heel goed zal doen. Koppie op kereltje, jou zonnetje gaat echt wel weer schijnen. Dit zijn dan van die gesprekken dat ik wenste dat ik meer kon doen op afstand.. Ik sluit het gesprek af door nog een portie extra liefde te sturen en ga dat de aankomende dagen nog een paar keer aan hem sturen, hopelijk helpt hem dat een beetje.

Natuurlijk hebben we de controlevragen ook behandeld in het gesprek, maar omdat het gesprek zelf best pittig was wilde ik niet met de controlevragen starten in de uitwerking van het gesprek. Bronco heeft een stalen voerbak, als slaapplek zag ik een heel lekker zacht wit opgemaakt bed met meerdere grote kussens ik denk dan ook dat hij bij zijn eigenaren op de slaapkamer slaapt, Hij is het laatst bij de dierenarts geweest voor zijn voorpootje. Ik zie ze bezig met zijn pootje maar kan niet goed zien wat ze doen. Ik denk bloed afnemen of een afgescheurde nagel ofzo behandelen. Ze hebben zijn poot vast en zijn daar met hem bezig.

Terugkoppeling baasje: Het beeld wat je van hem schetst klopt. Bronco is voor vele dingen bang. Vreemde mensen weet hij niet goed mee om te gaan, vuurwerk onweer ook. We hebben hem met 5 weken uit een rot situatie gehaald. Hij heeft idd nog een vriendje. Hij eet niet uit een stalen bak maar drinkt wel uit een stalen bak. Zijn mandje staat in de gang dus niet in onze slaapkamer. Maar hij heeft een tijd lang zonder dat we het wisten op het bed in de logeerkamer geslapen. Dat bed is wit opgemaakt, maar heeft maar 2 kussens. Hij is inderdaad voor zijn voorpoot bij de dierenarts geweest. Niet voor bloedprikken of nagel maar zijn poot lag open en moest behandeld worden. We gaan onze lieverd helpen om de wereld beter te snappen.

Met Aimee heb ik vlak voor mijn vakantie gesproken en haar verhaal hadden jullie nog te goed. Aimee was geen gemakkelijke kat om mee te praten en ik heb dan ook 2 gesprekken moeten voeren om wat meer duidelijkheid te krijgen. Ik vind poezen best moeilijk om mee te praten. Ze zijn (ten minste de poezen waar ik tot nu toe mee praatte dan) minder toegankelijk, meer gesloten dan een hond paard of geit.

Wat bij Aimee duidelijk werd was onvrede, ze was boos. Ze kwam boos even gauw wat zeggen en was weer weg. Ik moest flink moeite doen om met haar te praten en haar steeds terughalen naar het gesprek.  De controlevragen waren niet allemaal treffend. Sommigen klopten gedeeltelijk, sommigen klopten helemaal en sommigen ook helemaal niet. Zowel haar baasje als ik twijfelden ontzettend of alles wel goed gegaan was in het gesprek. Samen hebben we gekeken of we de puzelstukjes samen konden brengen. De doorslag gaf voor ons eigenlijk dat ze een groene stoel vernoemde wat haar lievelingsplek was. Deze stoel met een groen kussen had ze inderdaad op Curacao gehad en daar lag ze graag in. Ze zei vertel maar over de groene stoel dan weet m’n baasje zeker dat ik het wel ben die met je praat.

Aimee is net van Curacao naar Spanje verhuist. Daar is de situatie zo veranderd dat ze boos is. Ze zegt “ik kan niet zelf naar buiten en moet wachten tot de deur open gedaan word”. Haar baasje vertelde me dat ze best zelf naar buiten kan maar dat ze niet door die uitgang wil, ze wil perse door een deur en die moet open gedaan worden. We kunnen ons beide voorstellen dat dat voelt als niet zelf naar buiten kunnen en vonden het grappig dat ze dat zo vernoemde.

Ze vond het huis te klein en vond dat ze teveel op elkaar leefden nu. In de terugkoppeling bleek dat ze in Curacao een eigen appartement had waar ze alleen woonde. Ze was geen sociale kat, eerder een solist. Waar ze nu wonen is het huis wel groter maar moet ze samen leven met de rest. Ze kan naar boven als ze wil maar doet dit niet. Ze zit een beetje vastgeplakt op een plek in de woonkamer. Tenzij er bezoek komt dan weet ze wel de weg naar boven te vinden. Aimee voelt nog niet als “geland in Spanje” ze is de weg echt nog een beetje kwijt. Haar baasje en ik hebben gesproken om haar een beetje te ondersteunen met bachbloesem druppels die speciaal voor haar op maat gemaakt worden. Kijken of haar dat wat brengt. Ik heb haar dan ook naar een collega doorverwezen die gespecialiseerd is in bachbloesems voor dieren en ben benieuwd of het haar helpt.

Ook kreeg ik de melding dat er iets niet goed was met haar tanden. Haar baasje had dit idee al en gaat haar zeker laten checken bij de dierenarts.

Op de vraag of ze van borstelen hield antwoorde ze, van het borstelen zelf niet zo maar wel van het schone gevoel na de borstelbeurt. Ook leek haar masseren wel erg fijn.

Lieve boze Aimee ik hoop dat je gauw weer een beetje beter in je vel komt te zitten.

1. wat doet hij s morgens als eerste als we wakker worden
2. wat doet hij bijna altijd als hij bij het zwembad ligt

• hoe vind hij het met alle foster honden
• wat vind hij van bruno
• wat is er misgegaan met chocolate
• zoek je een echte speelvriend om mee te rossen?

1. Als ik s morgens wakker word tijger ik van het voeteneind van het bed naar boven om tussen mijn baasjes in te gaan rollen, poetsen, snuiven en ouwehoeren. Daarna draai ik me op mn rug om nog even lekker te knuffelen en er lekker tussen te liggen.
2. Bij het zwembad lig ik met m’n poten op de rand en hang ik met mn gezicht boven het water. Ik vang vliegjes of speel met een bal in het water en hap in het water en blaas bellen. Ik gebruik het meeste mijn bek, meer dan met een voorwerp.

Wat Lemon van de fosterhonden vind is hij duidelijk over. Het geeft hem onrust en stress. De situatie is dan onduidelijk en onrustig en dat vind ik  niet fijn. De groep is goed zoals hij nu is en die veranderingen hoeven van hem niet zo. Hij zegt ik heb ze liever apart van mijn kluppie.

Bruno.. Ik zie ze met hoge staarten om elkaar draaien. Spanning. Ze zijn niet de dikste vrienden. Eikel zegt hij 🙂 Nee Bruno vind hij eigenlijk niet zo leuk. Of hij niet weg kan vraagt hij lachend. Ik moet lachen om zijn humor. Hij maakt het als een grapje en weet dat Bruno wel blijven gaat. Ze zullen elkaar wel accepteren maar dikke vrienden zullen ze waarschijnlijk niet worden. We spreken af dat accepteren genoeg is.

De situatie rondom Chocolate was een hele vervelende situatie. Het begint met een schuddende Lemon die chocolate vast heeft, ze moet dood op dat moment. Ik vraag hem hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hij verteld dat de situatie heel chaotisch was. De groep was onrustig, blaffen en rennen en opwinding. Chocolate en hij botsten, zij gilde en dat zette bij hem de knop om. Ze werd eigenlijk een prooi op dat moment. Het gillen zette zijn jachtinstinct aan, en werd een blinde vlek. Gevaarlijke situatie voor hem (en andere dieren). Echt oppassen in dit soort situaties. Het is geen kwaaiigheid van Lemon, meer een genenkwestie. Lemon heeft zelf geen idee wat er op dat moment gebeurd en wat hij aanricht. Eigenlijk is hij heel gevoellig. Veel gevoelliger als dat zijn voorkomen doet vermoeden.

Op de vraag of hij een speelvriend zoekt om mee te rossen is hij duidelijk, nee die heeft hij niet nodig. Hij speelt met zijn baasje. Daar geniet hij van en dat vind hij fijn. Dat kan geen andere hond vervangen. Ook zegt hij lachend, ze noemen mij wel steeds de directeur maar dat ben ik eigenlijk niet, dat is hij zelf. (hihihi, ik hou echt van Lemons humor)

Als laatste voegt hij toe. Ik heb wel behoefte aan wat meer Me Time. Dus alleen op pad, even weg van de rest, net als vroeger. Evt samen met Ginger maar ik krijg de indruk dat er nog 1 hond in het gezelschap is waar hij heel gek op is. “het zusje van” zegt hij. Die mag ook mee. Nu weet ik dat Basil, een hondje uit de groep nog een zusje heeft die daar als het goed is ook is en ik neem aan dat zij degene is waar hij zo gek op is.

Terugkoppeling baasje: De eerste controle vraag klopt precies. De 2e vraag ook maar hij gebruikt inderdaad meer zijn bek dan een voorwerp. Verder geeft zijn gesprek me veel bevestiging in wat we zelf al voelde en dachten, dat is fijn en roert me. Heel treffend. We hebben inderdaad net besloten dat we heb vaker even apart mee gaan nemen dus die Me time gaat goed komen. Hij en Chayenne zijn echt heel gek op elkaar, ze spelen de hele dag samen. Bruno is inderdaad niet zijn vriend maar hij zal het er mee moeten doen. De situatie rondom Chocolate was heel heftig maar dit bevestigd wel idee wat we hadden over wat er gebeurd was. Op de tijd dat ik met Lemon aan het praten was, vermoedde het vrouwtje al dat er iets gaande was want hij liep steeds weg en was onrustig. Bijzonder dat dat toch merkbaar was.

Liesje is nog niet zo lang in Nederland en haar baasje had behoefte aan een goed gesprek met haar. En wat voor een gesprek werd het! Een gesprek, zo liefdevol en dierbaar dat we (haar baasje en ik) tot tranen geroerd waren.

Controlevragen:

• waar staat haar mand
• waar ligt ze het liefst
• waar drinkt ze water

Als ik vraag naar haar wat ze ziet vanuit haar mand laat ze zien dat ze tegen de achterkant van de eetkamerstoelen aankijkt. Het plekje waar ze graag ligt is naast de stoel van haar mannelijke baasje, met haar rug tegen de zijkant. Ze drinkt water naast de wasmachine in wat ik denk dat een bijkeuken is. Terugkoppeling: we schrikken beide van de correctheid, sinds een week durft ze inderdaad naar de bijkeuken om naast de wasmachine water te drinken. Haar mandje staat inderdaad zo dat ze aan de ene kant tegen de achterkant van de eetkamerstoelen aankijkt, aan de andere kant heeft ze uitzicht naar buiten. Ze heeft meerdere favoriete plekjes maar ze ligt inderdaad ook graag op de beschreven plek.

Liesje moet aankomende week een paar daagjes logeren in pension en mij is gevraagd of ik haar daar op voor wil bereiden. De dochter des huizes gaat trouwen en ze kan echt niet mee. Dus ik begin met uitleggen en vertel dat de dochter gaat trouwen. Nieuwsgierig als ze is vraagt ze wat trouwen is en ik leg haar uit dat als 2 mensen verliefd zijn en van elkaar houden vaak met elkaar trouwen en elkaar eeuwig trouw beloven. Oh zegt ze dat lijkt me wel wat, dan trouw ik met … en ze noemt de naam van haar mannelijke baasje. Ik moet grinniken en leg haar uit dat hondjes en mensen niet trouwen kunnen maar dat haar baasjes wel heel erg veel van haar houden en dat ze nooit meer weg hoeft. Ze hoort bij hun dus dat zit wel goed. Dat was dan ook goed. Dan heeft ze het over een ding het de kleur rood wat verband houdt met het trouwen. Ik denk dat het met kleding  te maken heeft, een assesoire ofzo, het hoort in elk geval bij het vrouwelijke baasje. Terugkoppeling: ik vraag haar baasje wat heeft de kleur rood met de bruiloft te maken, heb jij iets roods als kledingstuk of is er iets belangrijks wat rood is? Ja zegt ze, ze heeft pas bij mn dochter gelogeerd en had een rode fleecedeken bij haar. Ow zeg ik maar dan begrijp ik wat ze bedoeld, die wil ze dus mee hebben als ze naar pension moet.

Dan was de vraag of ze nog iets miste of ergens behoefte aan had. Ja zegt ze vol overtuiging. Ik mis een knuffel, een schaapje, die heb ik gehad. Oei zegt haar baasje die had ze inderdaad! Alleen ze had de oortjes er af getrokken en de vulling er uit gehaald dus die heb ik weggelegd om te repareren. En toevallig heb ik een 2e precies hetzelfde schaapje besteld en die zal vandaag of morgen bij de post moeten zitten.

Verder wil haar baasje heel graag weten waarom ze zo bang is. Daarop zegt ze, heb geduld met me, ik ken bijna niks en alles is nieuw voor me. Ik heb niet veel gezien. Raak niet gefrustreerd en voel je niet gefrustreerd als iets niet lukt. Vooral mijn vrouwelijke baasje heeft daar last van, het raakt haar. Maar ik kom er wel. Haar baasje bevestigd me dat het haar inderdaad raakt en ze daardoor teveel wil helpen en gefrustreerd raakt als het niet lukt. Niet boos maar machteloos gefrustreerd. We praten daar nog even over en komen tot de conclusie dat het zo mooi is wat ze zegt. Zo to the point. Daar gaat haar baasje zeker mee aan de slag <3

Over haar verleden wil ze kort wat kwijt. Niet te veel want ze leeft nu en is nu blij. Ze had een goede oude baas en leefde in een mooie tuin. Haar baasje werd ziek en werd weggebracht. Toen was ze alleen bij het huis. Woorden als “bai bai” klinken wat “weg weg” betekent in het papiaments. Ze verteld dat de tuinman haar buiten de poort heeft gezet. Ze is daarna geschrokken en in paniek weggerend maar kon later haar huis niet meer vinden. Ze heeft geen slecht verleden gehad, alleen niet zo veel gezien. Maar wat ze eigenlijk meer zeggen wil is dat ze nu leeft en daar verder wil. Het verleden laat ze rusten, het is goed zo.

Desi is een hondje die een tijd geleden ergens achteraf gedumpt is en op het moment in een opvanggezin woont. Desi heeft moeilijk verklaarbaar gedrag en vele angsten. Ze word panisch van de riem en bij drempels in huis moet ze echt haar angsten overwinnen.  Haar baasje wilde graag weten wat er gebeurd is en hoe ze Desi helpen kan. Ze zou haar zo graag mee willen nemen op de wandeling maar doordat aanlijnen niet lukt kan ze niet mee.

Controlevragen:

1. ze is op Bullenbaai Curacao gevonden, kan jij de precieze plek omschrijven waar ze gevonden is?
2. wat voor voer krijgt ze?
3. en van welke lichamelijke klacht heeft ze lang last gehad

Ik begin met het beschrijven van de vindplek. Zelf ben ik nooit bij bullenbaai geweest, heeft me nooit zo getrokken dus ik heb geen idee hoe het er daar uit ziet en weet alleen van de bekende bullenbaaifotos dat daar oude olieopslagtanks staan, maar daar is ze niet. Ik zie roestige ijzeren balken van een soort gebouw of verlaten fabrieksterrein denk ik want er ligt ook een betonnen vloerplaat als zijnde fundering. Ook liggen er plastic blauwe tonnen in de omgeving.

Terugkoppeling baasje: De dumplaats inderdaad bij een soort van dikke bruine olie buizen. Niet bij de torens, maar een heel eind daarvoor nog. Die zijn helemaal verroest en donkerbruin. De oude fundering was een soort van stuk beton met of oude put oid. Ik weet ook niet precies wat het was, maar dat was in die bosjes en daar lagen de dames op. De blauwe tonnen kan ik me niet herinneren, maar die zouden er best kunnen staan. De dumpplek was namelijk bij een afgang naar een duikplek. Die ben ik nooit afgegaan, maar daar kunnen best blauwe tonnen staan.

Voer: donkerbruine brokken (geen gekleurde) in een stalen bak. Ze laat ook zien dat ze daar een beetje blikvoer bij krijgt maar dat vind ik zo niet haar baasje dat ik het bij alleen de bruine brokken laat. Terugkoppeling baasje: Eten is idd in een stalen bak met donkerbruine brokken, er zit toch echt een lik blikvoer door… (shit.. ik moet echt gedetaileerder durven zijn)

Haar lichamelijke klacht: zere linker schouder, jeuk aan haar buik en na binnenkomst, dus niet op straat, een loopsheid met problemen. Ik denk een langdurige loopheid maar doordat ik het niet zeker weet hou ik het op een loopsheid met problemen. Terugkoppeling baasje: Ze werd idd loops een maand na binnenkomst. Besloten haar toen nog niet te steriliseren, maar een maand of twee te wachten. Maar na een maand werd ze weer loops. Ze werd er zelf ook gek van. Ze had heel veel jeuk aan haar vulva en draaide er rondjes van om er bij te komen. We hebben haar doordat ze zo’n rare cyclus had toch snel na die tweede loopsheid laten steriliseren. Dat zou de jeuk op de buik kunnen verklaren. De linkerschouder zegt me niks

Wat Desi verteld:

Ze is mishandeld op de drempels want ze mocht absoluut niet naar binnen. 1 misstap werd afgestraft met een pak slaag terwijl ze vastgebonden stond. De angst voor drempels zit heel diep! Was heel traumatisch. Ze wil dolgraag mee met de auto met de rest wandelen maar die riem is zo traumatisch dat dat zo niet snel lukken gaat. Persoonlijk denk ik dat als je haar zelf in en uit de auto leert springen thuis dat ze zo de rest achterna springt en gewoon los mee kan. Weglopen geloof ik niet in want ze voelt zich goed bij jullie. Ik heb haar uitgelegd dat riemen hier niet voor dat soort enge dingen gebruikt worden en dat ze hier veilig is. Dat vond ze maar gek, ze wist het wel maar het wil nog niet in haar systeem. Zegt jou trouwens varkens iets? Ze had het over varkens in een varkenshok. Verder vind ik haar een heel lief maar wiebelig meisje. Ze fladdert nog enorm lijkt het. Nog heel erg zoekend in haar doen en laten om stabiel te worden. Ze zegt nog dat haar zus in NL zit, ik antwoord dat ik dat weet. Lijkt haar wel leuk dat Nederland. (wiebelig en fladderig is ze idd, varkens zegt het baasje niks)

Haar baasje en ik praten nog wat na over oplossingen en hoe dan verder te werken. Dan scheelt het als je als communicator ook een goede trainingsbasis hebt. Toch ga ik in haar geval eerst voor een wat onorthodoxe trainingswijze. Die van het los meenemen, even geen nare herinnering maar gewoon even zonder zorgen mee. Oefenen met zelf in en uit de auto samen met de rest van de groep. Ze gaat sowieso aansluiten op de rest, de buitenwereld is te onveilig om alleen op stap te gaan, die verliest haar groep echt niet uit het oog. Eventueel wat ondersteuning tegen alle angsten waar ze mee worstelt om een beetje te helpen. Verder denk ik dat ze absoluut nog stappen gaat maken en hoop dat dit gesprek haar weer een setje in de goede richting heeft gegeven.

Karels baasjes vroegen voor Karel een gesprek aan. Karel bracht hun al jaren in twijfel door zijn gedrag. Ze konden de vinger er niet opleggen maar ze vonden hem depressief en konden er niet achter komen wat hem nou dwars zat. Deden ze iets verkeerd, gaven ze hem niet genoeg uitdaging, vragen die steeds weer bij de baasjes terug kwamen.

Controlevragen:

1. Waar is Kareltje gevonden
2. Wat is Karels favoriete ligplaats
3. wat doet Kareltje het liefst tijdens de wandeling

Karel liet me zien hoe hij als kleine pup bij een oude doos zat. Gescheiden van zijn moeder en zijn 3 nestgenoten lagen dood bij hem. Hij was als enige over als kleine pup van ongeveer 4-6 weken. Hij was totaal van de kaart, huilde om zijn moeder en zijn broertjes en zusjes. Hier schuilt voor hem een groot verdriet en een zeer groot trauma. Getekend voor het leven. Hiermee komt hij eigenlijk direct tot de kern van zijn probleem. Hij heeft de warmte en geborgenheid gemist. Dat maakt hem nog depressief. Het blijft bij hem sluimeren. Onverwerkt zeer. We praten er over door, dat we zijn pijn niet weg kunnen nemen maar het misschien wel een plekje kunnen geven en denken na over oplossingen. Ik stel een snuggle- puppy voor, een soort knuffel die ze voor moederloze pups gebruiken met een hartritme, zacht velletje en andere mama-achtige liflafjes. En ondersteunde fytotherapie om zich wat lekkerder in zijn vel te voelen. Het lijkt hem wel wat. Het raakt me hoe zwaar hij voelt en ik vraag wat hem nog meer gelukkig zou maken. Boven slapen zegt hij, vlak bij mn baasje. Ik antwoord hem dat ik dat niet met zekerheid kan beloven want niet iedereen wil graag een hond mee naar boven. Ik vraag hem naar zijn favo ligplaats en daarop antwoord hij een heel zacht fleecedekentje tegen een witte radiator. Waar dat dekentje is is mijn plekje. Lekker zacht en warm. En Karel wat doe je het liefst tijdens de wandeling? Rennen rennen rennen en nog eens rennen, met de wind in mn oren. Ik zie hem als druk baasje heen en weer rennen. Dan kan ik even alles lozen en mn gedachten op nul zetten. Lekker jongen. Ben je tevreden over de hoeveelheid activiteiten die je aangeboden krijgt of zou dat meer moeten zijn? Nee, ik ben tevreden. Mijn leven is goed, ik hoor hier thuis en ze doen alles voor me daar ligt het echt niet aan. Ik heb genoeg activiteiten. Ik bedank hem voor dit gesprek en stuur hem alle liefde vanuit mn hart. Dat kan hij wel gebruiken.

Terugkoppeling van zijn baasje:

We komen er achter dat ik vermoedelijk niet ver genoeg heb doorgevraagd, ik heb aangenomen dat wat hij liet zien als kleine pup ook gelijk zijn vindsituatie was. Ik vermoed door de oude doos, want hij is rond de 6-8 maanden oud in hun tuin gezet. Daar hebben zij hem gevonden, over het leven daarvoor is niks bekend. Dan hopen dat we genoeg uit de andere controlevragen kunnen halen waardoor duidelijk word dat het wel degelijk om hem gaat. Hij heeft inderdaad een fleecedeken, maar we hebben geen radiator. Gek denk ik nog, die heb ik toch echt gezien… Maar ze stuurt me een foto waarmee duidelijk word dat ook deze vraag niet 100% correct lijk te zijn. (nee nee niet afhaken, het komt echt goed..) De wandelvraag is heel simpel, klopt klopt klopt, hij rent zoveel hij kan en lijkt nooit verzadigd daarin. Het boven slapen bleek hij eerder wel te mogen maar nu in het nieuwe huis was een open enge trap dus had ze hem in de huiskamer gelaten. Wellicht dan toch maar weer boven proberen. Toch kan het baasje zich wel vinden in zijn trauma. Dingen vallen voor haar op zijn plek. Daarom huilt hij als ze even alleen met de andere hond weg gaat en daarom houdt hij haar zo nauwlettend in de gaten. En een dikke bevestiging dat ze zijn treurigheid dus altijd toch goed gezien heeft. We spreken af om ondersteuning te gaan geven dmv fytotherapie en de snuggle pup. Kijken wat dat hem brengt.

Mij blijft die radiator dwars zitten, ik heb toch echt een witte geribbelde achtergrond gezien.. Heb ik dat dan zo fout gezien? S avonds krijg ik nog een foto in mijn inbox… En dan valt alles op zijn plek… Het bleek geen radiator te zijn maar een wit rolluik… Met ribbels die ik gezien had. Het rollui was vanmiddag natuurlijk geopend en onzichtbaar op dat moment. De link was totaal niet gelegd. Dit soort dingen zijn zo belangrijk. Ik zie dingen maar schat ze niet altijd goed in op wat ze zijn. Dat is super moeilijk omdat ik bij de meeste klanten niet thuis kom maar puur vanaf een foto werk. Meestal de foto die je bovenaan de berichten ziet van het dier zelf. Je krijgt informatie in de vorm van woorden, zinnen, plaatjes, gevoelens geluiden of geuren. Die moet ik tot een verhaal samenvoegen. Niet altijd makkelijk zoals je ziet.

Sterkte lieve Karel, ik hoop dat je je gauw beter voelt.

Olly is de laatste tijd wat uit zijn hum en baasje wilde wel graag weten wat er scheelde en of hij daar wat over zeggen kon. Ze was natuurlijk ook benieuwd wat hij zoal te vertellen had.

Controlevragen:

1. welke poot heeft hij gebroken gehad toen hij 1 jaar was.
2. wat is zijn favo bezigheid
3. vind hij naar de dierenarts gaan vervelend

En ik wil graag weten wat hij van Murdock vind en waarom hij slecht in zijn vel zit. En ik wil graag weten of hij pijn heeft. We weten bij aanvang van het gesprek dat hij wat last van zijn oog heeft.

Ik twijfel over de gebroken poot tussen links voor en links achter en loop alle poten nogmaals na. Ik kies voor links voor want daar voel ik net boven de elleboog iets pijnlijke plek. Bij zijn favo bezigheid klinkt het starten van een auto dus kies ik voor autorijden. Bij de dierenarts zie ik een vrolijke hond op de grond staan die verwachtingsvol en vrolijk staat te doen, een goede sul. Ik vond het wel wat vreemd want het past eigenlijk helemaal niet bij zijn rastype om vriendeljk te zijn tegen een vreemde die aan hem moet zitten. Terugkoppeling van de eigenaar: Zijn linker achterpoot is gebroken geweest, maar ik begrijp dat je pijn voelt aan zijn linker elleboog want gister kwam daar rommel uit zijn eeltplek op zijn elleboog. Autorijden vind hij hartstikke leuk maar ik denk dat zijn favoriet zijn bal is. Bij de dierenarts is het een grote sul, is vriendelijk maar zodra ze aan hem moeten zitten word hij heel boos. zodra dat weer klaar is is hij weer helemaal oke en vriendelijk. Ook al kloppen de controlevragen niet 100% besluiten we toch het gesprek verder te evalueren. Te meer omdat de controle ook niet als heel fout uitgelegd kunnen worden. We waren benieuwd wat de rest zou brengen en of daar toch nog iets typisch Olly bij zou zitten zodat de kleine twijfeling die er bij ons was weggenomen kon worden.

Mijn leven is goed zegt hij, lekker wandelen, slapen, goed eten en lekker de boel bewaken. Dat spel vind ik fantastisch. Ik heb de grootste lol als mensen op straat angst voor me hebben en doorlopen. Daar geniet ik van. Mensen vinden me heel gevaarlijk en eng maar haha die kunnen niet weten dat ik eigenlijk best heel lief ben. Hij komt me over als een hond met een gouden karakter. 1 die kwaad lijkt maar geen vlieg kwaad doet. Ik zou zonder problemen naar binnen durven stappen als zijn baas thuis is. Binnen de poort is goed, buiten de poort bewaakt hij. Een Rambo, stoer van buiten, zacht van binnen, het ruwe bolster blanke pit idee.

Lichamelijk lopen we langs. Zijn oog irriteert hem, ik zie hem schuren met zijn kop langs objecten omdat het jeukt. Voel duidelijk de onderrand van zijn linker oog schuren. Alsof er een haartje schuurt. Ook zijn linker schouderkolom voelt wat pijnlijk aan. Een beetje als overbelasting door gewicht en ouderdom. Verder signaleer ik op de eerder genoemde elleboog links voor na niks bijzonders. Dus linker oog, linkerschouderkolom en linker oog.

Ik vraag hem naar Murdock en dan gebeurd er iets vreemds. Als ik gesprekken voer heb ik altijd een hangertje met bergkristal in mn handen. Vind ik fijn, een soort totem zeg maar. Bergkristal zorgt voor zuiver, en dat is wat ik graag wil, een zuiver gesprek. Zonder enige kracht breekt het kristal van het hangertje en ligt ineens los in mn handen. Vreemd! Ik voel de scherpe randen van het hangertje en daarna de zachte gladde vormen van de steen. Ergens vermoed ik dat deze gebeurtenis zijn relatie met Murdock beschrijft en dat de relatie niet in orde is. Ook zegt hij, ik zet hem op zijn plaats, jonge honden moeten hun plaats kennen. Oud en nieuw zegt hij nog. Het klinkt brommend. Hmm. ik besluit deze gebeurtenis zo door te geven, niet goed wetend hoe dit in te vullen.

Dan besluit hij met 2 dingen. Als ik dood ga wil ik naar zee, daar vind ik het mooi. Of ik dat absoluut wilde doorgeven. En hij beschrijft een houten kist. Ik denk een koloniale kist. Daar zit iets in wat van hem is en wat hij hebben wil. Als ik het zou vernoemen dat zou zijn baasje weten wat het was. Ik denk een bal of een dekentje.

Terugkoppeling van de eigenaar. Olly is thuis de goedheid zelve, maar op straat is het echt een ander vehaal, dan bewaakt hij als een gek. Zijn oog was bekend maar ik ga het zeker op een ingegroeide wimper checken. We blijven het nog even zalven. Zijn schouder zou best een pijnplek kunnen zijn. We houden het in de gaten, en geven hem op het moment natuurlijke pijnstillers om te kijken of hem dat wat beterschap brengt.

Van Murdock schrik ik een beetje van je verhaal. De relatie was altijd erg goed maar sinds een tijdje is hij erg explosief. Hij is echt knetterhard tegen hem en pakt hem gigantisch hard aan ook als Murdock echt niks doet en ook niks terug doet blijft hij doorgaan en moet ik echt ingrijpen.

Oef wil hij echt naar zee als hij dood gaat? Uit mezelf had ik hem daar nooit naar toe gebracht. De zee vind ik prachtig maar ik vind het vreselijk als ik aangespoelde dode dieren vind. We praten er nog even over en komen dan op een mooie middenweg. Misschien eerst cremeren en dan naar zee.

Een houten kist.. ik heb een houten klapbank waar ik spullen van de honden in bewaar die ik niet zo vaak nodig heb. Verdraaid! Daar heb ik pas nieuwe ballen in gelegd! We grinniken…. toch nog de bal, zijn favoriet, die naar voren komt..

Sommige dieren komen in een mensenleven met een taak.  Zo ook deze hond van dit verhaal. Zijn kleine vriendje en hij hebben samen een taak. Kleine vriend heeft gezorgd dat hij hulp kreeg na een periode op de straat en de hond zorgde voor hem als stabiele vriend in een niet zo makkelijke periode. De hond begeleidde zijn kleine vriend. Vanavond kreeg ik de vraag een spoedconsult te doen. De hond had vrij plotseling fikse lichamelijke problemen gekregen en men wist niet goed waar ze stonden op dat moment.

“ik wil nog geen afscheid nemen kleine vriend maar mijn taak zit er op, mijn tijd is bijna op. Maar echt verlaten zal ik je nooit.” Hij verteld over hun spel samen, dat ze samen kiekeboe spelen en dat hij maar aan kiekeboe hoeft te denken en hij bij hem zal zijn. Het liefst wilde hij zelf gaan, tenzij het lijden te groot werd. Hij is dankbaar voor wat hij kreeg en dankbaar voor zijn taak.

Met een brok in ons keel beseffen we ons dat hij aan zijn laatste fase is begonnen en dat het afscheid niet heel lang meer op zich zal laten wachten. Iets wat zijn grote baasje eigenlijk al vermoedde.  Het kiekeboe spel was iets wat de hond en zijn kleine vriend regelmatig bleken te spelen. Je hart breekt in 1000 stukjes als je die feedback krijgt. Kinderen en honden kunnen zo’n speciale vriendschap hebben. Zeker als ze samen komen met een taak. Een speciale taak.

Lieve kleine vriend, lieve speciale hondevriend, lief groot baasje en de rest van het gezin, veel sterkte de aankomende tijd. Stiekem hoop ik nog op een wonder en dat jullie nog een tijdje samen zijn. Geniet nog even van elkaar <3

(natuurlijk hebben we in dit gesprek ook de controlevragen besproken, die klopten gelukkig ook. Maar veel meerzeggend was zijn persoonlijke boodschap over hun gezamelijke spel. Dat maakte de controlevragen totaal overbodig. Vandaag geen foto en geen naam uit privacyoverwegingen)

Dora is pas mee verhuist van Curacao naar Nederland en haar baasje vroeg zich af of ze wel blij was met de verhuizing, of zich goed voelde en geen pijn had. Ook wilde ze graag waarom ze voor haar als baasje gekozen had.

controlevragen:

1. waar eet Dora uit sinds ze hier in NL is
2. wat is haar favo ligplaats
3. hoe wandelt ze tegenwoordig.

De etensbak.. het is ingewikkeld, haha eerst riep ze staal, dus ik zei “dus je eet uit een stalen bak” “nee nee plastic en hol aan de binnenkant”. Ik begreep er geen bal van want ze bleef onduidelijk of het nou staal of plastic was. Dus ik besloot het verhaal maar zo neer te leggen bij haar baasje. dat ze zowel over staal als plastic sprak en dat ik maar koos voor plastic omdat ik er niet meer wijs uit werd. Bestaan er blijkbaar tegenwoordig ook een combinatie van die 2 materialen… De foto maakt duidelijk waarom ik er totaal niet uit kwam.

Haar favoriete ligplek is in de zon voor het raam, een heel groot raam, ik zou haast zeggen dat ze op de vensterbank ligt zo dicht ligt ze op het raam. Terugkoppeling: ze ligt inderdaad voor een heel groot raam, een schuifpui, lekker in de zon.

Ze wandelt langzamer en blijft vaak een beetje achter. Ze vind de Nederlandse wind maar koud en houdt niet van nat! Wat ze wel heerlijk vind is om in hoog gras te gaan. Daar geniet ze van. We bespreken de optie van een jasje/ dekje tegen de kou en dat lijkt haar wel wat. Ook zegt ze dat ze niet altijd mee gaat wandelen. Ze komt me wat mat en onzeker over. Terugkoppeling: Dat jasje gaan we regelen want ze heeft het inderdaad snel koud, helemaal in het begin. Toen rilde ze helemaal. Wel heel mooi want ik heb inderdaad vanmorgen nog met haar in het hoge gras gelopen, daar geniet ze van. Ze gaat niet meer mee op de lange wandelingen en vroeg me af of ze dat erg vond, zou je dat kunnen vragen en of ze het niet erg vind om aangelijnd te wandelen? Ze blijft inderdaad wat achter met wandelen maar niet altijd. Qua karakter is ze vrij introvert en onzeker. We praten hier nog even samen over want ik kreeg niet de indruk dat ze het erg vond dat ze niet altijd mee ging en ondanks dat ik haar aangelijnd zag lopen kreeg ik niet het idee dat het haar stoorde.

Op de vraag hoe ze bij haar baasje is gekomen en waarom ze voor haar gekozen heeft laat ze me een aantal dingen zien en horen. Ik hoor blaffende honden, zie haar over een weggetje lopen. Qua gevoel daarbij lijkt alles heel makkelijk te gaan, daar wil ze zijn, daar is het goed. Ze was er en dat was dat. Zelf probeer je dan de plaatjes in een verhaal te koppelen hoe het ongeveer gegaan moet zijn. Lastig want je probeert door de ogen van de hond te kijken. Ik zou zeggen dat ze of zelf blafte of er honden bij het huis van het huidige baasje waren die blaften en dat ze zo ontdekt werd. Ik denk dat ze zo binnen was zonder grote problemen vond ze dat ze er bij hoorde en daar mocht blijven. Terugkoppeling: ze was onze buurhond, daar waren nog 2 andere honden en die blaften veel. Ze ontsnapte regelmatig uit die tuin en kwam dan over de weg onze tuin in. Ze wilde niet meer weg en kwam steeds vaker. Uiteindelijk is ze gebeven.

Op de vraag of ze pijn heeft antwoord ze och ik word wat stram maar verder geen noemswaardige dingen. Ze laat me nergens pijnlijke plekken voelen. Terugkoppeling: Ze heeft atrose maar goede medicijnen.

We besluiten om nog even een testje te doen, zou het lukken om nogmaals snel contact te zoeken en nog een aantal vragen te stellen. Vooral over dat niet mee kunnen op de grote wandeling en of ze vind dat ze genoeg vermaak heeft voor haar leeftijd. We proberen het nogmaals en eigenlijk ging dit vrij makkelijk. Ze vertelde 2 dingen. Ze had het over vogeltjes, vogeltjes in de tuin (ik denk in een voliere want ik zie een soort kooi) die miste ze nu nog. Er mochten wel weer vogeltjes komen. En dat als ze alleen is en de anderen wandelen dat ze dan een kong wil, kan ze lekker rustig prutsen. Haar baasje moet vreselijk lachen. Op Curacao had ze een voederplaats in een oude bench in de tuin. Daar was het een drukte van belang met veel vogels, Dora vond dat prachtig! Daar achteraan jagen was een grote hobby. En haar kong… die zit nog in de container dus hopelijk gauw weer in ons bezit.

Controlevragen:

• Ben je gelukkig?
• Waar wordt je het meest blij van?
• Waar slaap je het liefst?
• Hou je van zwemmen?
• Heb je ergens pijn of heb je ergens last van?

Sidney heeft me even flink aan het werk gezet. Donderdag voerde ik het 1e gesprek met haar. Ze liet me dingen zien maar was niet duidelijk. Ze was zo onduidelijk dat ik de informatie niet vertrouwde en het gesprek gestopt ben. Het voelde niet goed, niet het juiste moment, niet de juiste concentratie, geen goed gesprek.  Wel wat opgeschreven om dat later te controleren. Dan weet je zeker of je gevoel wel of niet klopte en je het gesprek terecht gestopt bent.

Vrijdag in alle rust nogmaal tot een gesprek over gegaan en hoewel ze nog niet super duidelijk overkwam was het gevoel nu wel stukken beter. Daarna contact met het baasje opgenomen om beide gesprekken te bespreken. Aangegeven dat ik 2 gesprekken gevoerd had en waarom.

Gelukkig had ik 2 gesprekken gevoerd en het 1e gesprek snel stopt gezet. Het eerste gesprek was inderdaad niet kloppend! Bij de vraag wat vind je leuk kwam het antwoord varen. Sid had nog nooit in een boot gezeten. Blij dat ik een 2e gesprek gevoerd heb en mn gevoel achterna gegaan ben.

Het 2e gesprek was gelukkig stukken treffender. De ben je gelukkig vraag is natuurlijk een vraag waar je alle kanten mee op kan, dus die heb ik een beetje anders gesteld. Beschrijf me je karakter en daarna of je gelukkig bent. Ik ben een heel verlegen hondje met een heel zacht en onzeker karakter, ik ben wel heel blij en gelukkig. Ik ben gelukkig op de plek waar ik ben en met mijn baasje. Ze is lief!

Ik word het meest blij van autorijden en wind in mijn gezicht. In mijn tuin heb ik mijn favo plek op een verhoogde uitkijkpost. Ik kijk graag vanaf de verhoging de tuin in. En dan niet vanaf de vloer maar een verhoging op de vloer. (iets als een tafel). Zwemmen doe ik wel eens maar leuk vind ik dat niet. Ze stuurt een filmpje waarin ze zwemt met hoge poten die door het water slaan en houdt haar hoofd ze ver mogelijk omhoog. Nee daar beleefd ze geen plezier aan. Wat ik wel leuk vind is rennen door het water, lekker opspattend water. Heerlijk, het liefst met z’n 2en en ik zie haar rennen met een andere hond. Last heb ik van mijn rechter achterpootje die staat scheef en dat geeft een trekkend gevoel. Niet hinderlijk meer maar ze laat het me wel voelen. En m’n oor, mijn rechter oor fluit. Haar baasje had me gevraagd of ze iets wilde vertellen over hoe ze bij haar is gekomen en wat over haar verleden. Daar was ze niet heel duidelijk over. Gedumpt uit een auto op een terrein wat lijkt als het stuk achter de Caracasbaai richting het fort. Weer wind in het gezicht. Ze was geen kleine pup, eerder jong volwassen tot volwassen. Ik vraag haar naar de ontmoeting met haar baasje en zie haar angstig kruipend over de grond met haar koppie afgewend richting haar baasje kruipen. Meer kan ze er niet over vertellen. Het lijkt net alsof ze dat stukje niet meer zo goed weet.

Terugkoppeling baasje van het 2e gesprek. Sidney ligt inderdaad graag op de porch in de tuin, die ligt wat hoger dan de tuin en daarop is een plantenbak gemetseld waar ze dan graag in/ op ligt. Dus geen tafel maar wel een verhoging. Ze kan daar alles goed overzien. Autorijden is inderdaad haar favo bezigheid en het liefst hangt ze met haar koppie uit het raam in de wind. Zwemmen vind ze inderdaad niet leuk, dat heb ik haar maar een paar keer zien doen. Maar door het water rennen en dan veel opspattend water klopt helemaal. Dat doet ze met veel plezier met een andere hond. Haar rechter achterpoot klopt, vroeger trok ze die ook op maar nu niet meer. Ik ben blij dat je haar oortje vernoemd want ik zat me al af te vragen of ze daar misschien last van had. Dat gaan we laten checken door de arts. Ze is in 2009 bij ons gekomen als jong volwassen hond, ze lag ineens in onze tuin onder de struiken angstig te piepen met een oranje touw om haar nek. Ze heeft nog lang van angst over de grond gekropen als ik alleen nog maar naar haar keek. Je beschrijving van karakter klopt met hoe ze is. We zijn nooit te weten gekomen waar ze precies vandaan komt maar de Caracasbaai is hemelsbreed niet heel ver van mijn toenmalige huis. Samen hebben we nog gepraat over dat ze niet heel duidelijk liet zien hoe en waar ze vandaan kwam. Ik denk gezien haar leeftijd dat dat te lang geleden is en ze zich dat misschien gezien de angst en stress die ze toen had zich het niet meer zo helder herinnert. Waarschijnlijk maar beter ook..