Aimee is boos.

Met Aimee heb ik vlak voor mijn vakantie gesproken en haar verhaal hadden jullie nog te goed. Aimee was geen gemakkelijke kat om mee te praten en ik heb dan ook 2 gesprekken moeten voeren om wat meer duidelijkheid te krijgen. Ik vind poezen best moeilijk om mee te praten. Ze zijn (ten minste de poezen waar ik tot nu toe mee praatte dan) minder toegankelijk, meer gesloten dan een hond paard of geit.

Wat bij Aimee duidelijk werd was onvrede, ze was boos. Ze kwam boos even gauw wat zeggen en was weer weg. Ik moest flink moeite doen om met haar te praten en haar steeds terughalen naar het gesprek.  De controlevragen waren niet allemaal treffend. Sommigen klopten gedeeltelijk, sommigen klopten helemaal en sommigen ook helemaal niet. Zowel haar baasje als ik twijfelden ontzettend of alles wel goed gegaan was in het gesprek. Samen hebben we gekeken of we de puzelstukjes samen konden brengen. De doorslag gaf voor ons eigenlijk dat ze een groene stoel vernoemde wat haar lievelingsplek was. Deze stoel met een groen kussen had ze inderdaad op Curacao gehad en daar lag ze graag in. Ze zei vertel maar over de groene stoel dan weet m’n baasje zeker dat ik het wel ben die met je praat.

Aimee is net van Curacao naar Spanje verhuist. Daar is de situatie zo veranderd dat ze boos is. Ze zegt “ik kan niet zelf naar buiten en moet wachten tot de deur open gedaan word”. Haar baasje vertelde me dat ze best zelf naar buiten kan maar dat ze niet door die uitgang wil, ze wil perse door een deur en die moet open gedaan worden. We kunnen ons beide voorstellen dat dat voelt als niet zelf naar buiten kunnen en vonden het grappig dat ze dat zo vernoemde.

Ze vond het huis te klein en vond dat ze teveel op elkaar leefden nu. In de terugkoppeling bleek dat ze in Curacao een eigen appartement had waar ze alleen woonde. Ze was geen sociale kat, eerder een solist. Waar ze nu wonen is het huis wel groter maar moet ze samen leven met de rest. Ze kan naar boven als ze wil maar doet dit niet. Ze zit een beetje vastgeplakt op een plek in de woonkamer. Tenzij er bezoek komt dan weet ze wel de weg naar boven te vinden. Aimee voelt nog niet als “geland in Spanje” ze is de weg echt nog een beetje kwijt. Haar baasje en ik hebben gesproken om haar een beetje te ondersteunen met bachbloesem druppels die speciaal voor haar op maat gemaakt worden. Kijken of haar dat wat brengt. Ik heb haar dan ook naar een collega doorverwezen die gespecialiseerd is in bachbloesems voor dieren en ben benieuwd of het haar helpt.

Ook kreeg ik de melding dat er iets niet goed was met haar tanden. Haar baasje had dit idee al en gaat haar zeker laten checken bij de dierenarts.

Op de vraag of ze van borstelen hield antwoorde ze, van het borstelen zelf niet zo maar wel van het schone gevoel na de borstelbeurt. Ook leek haar masseren wel erg fijn.

Lieve boze Aimee ik hoop dat je gauw weer een beetje beter in je vel komt te zitten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *