Meneertje is bijzonder voor me. Een jaar of 5 geleden vond ik meneertje aangereden op straat in Curacao. Hij had een flinke hoofdwond en eerlijk gezegd dacht ik dat hij al dood was maar iets dwong me om te stoppen en te kijken of ik nog iets voor hem kon doen. Hij leefde nog en na een doktersbezoek en een nachtje logeren was hij de volgende morgen als een boze leeuw. Ik die niet zo heel veel verstand van katten had en hem nauwelijks eten durfde te geven belde de beste poezenmoeder van het eiland en vroeg om hulp… Lang verhaal kort, hij is daar, tegen alle bedoelingen in, gebleven. Zijn baasje en ik hebben daar nog vaak lol om. Zeker omdat hij simpelweg zelf besloten heeft te blijven en van verwilderde/ wilde kat naar huismus is getransformeerd. Ik vond het dan ook erg leuk dat ik een gesprek met hem mocht doen. Hij zat bij de bus, liet hij me zien. Lekker plekkie vond hij.
We zijn het gesprek begonnen met de herinnering ophalen van hoe ik hem vond en hoe hij er toen aan toe was. Dat ik hem niet goed kon helpen en hem bij zijn huidige baasje brengen de beste zet ever was. Beter had hij het niet kunnen treffen. Hij was helemaal blij met zijn thuis en is er erg op zijn plek. We hadden samen lol over zijn actie om er te blijven en vooral de man des huizes voor zich te winnen. Lachend zei hij, en nu noemt ie me koekblik. Ik zei dat zijn baasjes echt stapelgek op hem zijn en zo trots op hem zijn omdat hij zulke grote stappen gemaakt heeft in zijn leventje. Dat roerde hem ontzettend en werd emotioneel, Ik ook (stiekem hoor). Mooi om te horen hoe thuis hij daar is.
Er is een nieuwe kat in huis gekomen en Meneertje maakt ruzie met hem. Zijn baasje wilde graag weten waarom. Jack is een pomptiepomptie kat zei Meneertje. Het tegenovergestelde van mij. Hij is relaxed, stoer, knap en lief en komt in mijn huis en komt bij mijn vrienden. Ik wil geen plaats maken voor hem. Ik vraag hem of hij een beetje jaloers is op Jack en ja dat bevestigd hij. Gewoon irritant cool vind ik hem. Ik leg hem uit dat hij helemaal geen plaats hoeft te maken voor Jack en dat ze elkaar de ruimte moeten geven. Ook Jack vraag ik even bij het gesprek en vraag of ze willen stoppen met vechten en elkaar de ruimte willen geven omdat Meneertje het een beetje lastig vind. “ow owkee” antwoord Jack en loopt weer weg. Verbaast kijk ik hem na en snap wat Meneertje bedoeld met relaxed en cool. Arme schat, ik snap dat hij daar niet zo goed tegenop kan. Ik druk Meneer op het hart dat hij zich niet zo naar moet maken en dat hij echt geliefd is om wie hij is. Geen zorgen manneke je word echt niet ingeruild.Er is plaats voor allebei in het gezin.
Na “opgehangen” te hebben natuurlijk gelijk zijn baasje gecontact. Was zo benieuwd of ze iets gemerkt had. En of ze wat gemerkt had! Hij was heel erg knuffelig en aanhalig. Dat is hij nooit op dat tijdstip van de dag. Spinnen, spinnen en kopjes geven. Zijn andere baasje had hem inderdaad bij de bus gezien die ochtend. Jack is inderdaad een ontzettend relaxte kater en ze vermoedde al dat het jaloezie was.
Natuurlijk hadden we ook controlevragen in het gesprek ingevoegd om het gesprek te kunnen controleren op waarheid. Op de vraag waar is Meneertje als wij smorgens brood smeren liet hij me zien dat hij tegen hun ruggen aankeek vanaf een verhoging ongeveer ter hoogte van een tafel. Antwoord: hij mag niet in de keuken komen als we brood smeren en zit inderdaad vanaf of de deurpost of op het puntje van de tafel tegen onze ruggen aan te kijken. Op de vraag wat hij erg vervelend vind gaf hij als antwoord, in de houdgreep en ogen druppelen. Antwoord van baasjes: vasthouden op zich vind hij prima, totdat hij het idee heeft dat hij wat moet. Medicijnen ofzo, een groot drama. De druppels zijn de vlooiendruppels in zijn nek. Koektrommel… Baasje noemt hem meneertjekoekepeertje.
Wat een mooi en duidelijk gesprek. Ik ben nog zo vaak zo onzeker over wat ik doe. Kan ik dat wel, doe ik het wel goed enz enz. Soms durf ik nauwelijks aan een gesprek te beginnen en moet ik me er echt toe zetten en knijp ik hem behoorlijk als ik de controlevragen moet controleren. Dit zijn dan voor mij echt wel weer die steuntjes in de rug die ik dan nog zo hard nodig heb om toch door te gaan. Mooi en dankbaar! Het was fijn om je na zo’n lange tijd weer te spreken.
