Beer, een overleden hondje waarvan het baasje nog heel graag een gesprek wilde om dingen een plekje te geven. Ik heb nog niet vaak met overleden dieren gesproken en stap er wat onzeker in. Het zou geen verschil moeten maken is wat ik geleerd heb in de opleiding, maar voor mij en haar baasje is het meer dan spannend. Ik verwacht net als bij levende hondjes haar koppie voor me te zien als het gesprek begint, maar dat is in dit geval niet zo. Ze komt meer als een lichtje/ zonnetje. Dat had ik niet verwacht en ik heb dan ook moeite om haar in het gesprek vast te houden. Normaal focus je op gezichtscontouren maar die zijn er nu niet.
De controlevragen zijn voor het grootste gedeelte kloppend maar niet alles klopt 100%. Kleur halsbandje had ik rood, maar ze had een roze halsband, wel kwam ze met een rode halsband naar Nederland.. Wandelplek met als overzichtsplaatje weide, sloot, pad en weide klopte prima met waar ze het liefste wandelde, er was alleen geen treinspoor in de buurt. Ze hield van zwemmen maar jaagde niet achter eendjes aan. Haar favo plekje was inderdaad op het dekbed in bed, dat was echt haar safezone ook als haar baasje even weg moest. Lekkers wat ze vaak kreeg was geen varkensoor maar een mergpijp. Namen van vriendjes in de opvang klopten totaal niet, gelukkig had ik van te voren gewaarschuwd dat namen absoluut niet mijn sterkste kant is. Daar we toch grote overeenkomsten zagen in de controlevragen besloten we de rest van het gesprek te bespreken.
Ik wist niet waaraan ze dood was gegaan maar mij kwam het over als iets als altvleesklier kanker omdat haar dood me als zeer snel en plotseling over kwam. Ze had zelf niet in de gaten dat ze dodelijk ziek was pas op het allerlaatste moment. Klaar was ze eigenlijk niet om te sterven maar ze heeft zich er in berust en had als boodschap voor haar baasje dat ze het schuldgevoel moest loslaten. Haar dood had haar baasje niet kunnen voorkomen, het ging in een rap tempo en was als een sluipmoordernaar. Haar baasje vertelde me later dat ze geen kanker had maar een bacterie die alle organen in haar lichaam hadden aangetast. De dag daarvoor hadden ze nog gezwommen en leek alles in orde.
Ook had ze een boodschap voor haar baasje omtrent het nieuwe hondje in haar baasjes leven. Ze was heel blij dat haar plaatsje was opgevuld en haar baasje weer liefde gaf aan een ander hondje. Ook hier in mocht haar baasje haar schuldgevoel loslaten. Tes verdient net zoveel liefde als ik, je doet haar te kort als je je niet net zo aan haar geeft. Het 1 mag naast het ander bestaan, je kan mij missen en je mag even veel van haar houden.
Ik vond het een emotioneel zwaar gesprek en was de dagen er na wel nog onder de indruk. De emoties die zowel in het gesprek als later bij het bespreken met haar baasje loskwamen waren fiks, maar wel heel erg mooi. Ik hoop dan ook echt dat dit gesprek een bijdrage heeft geleverd aan het geven van een plekje van het verdriet en het gemis. Weet dat verdriet en gemis mag bestaan en dat je daarnaast ook liefde aan een ander geven mag.
Ps. Omdat ik dit zo’n gevoellig gesprek vond had ik eigenlijk besloten dit gesprek niet te publiceren, op verzoek van het baasje die het toch graag gepubliceerd zag alsnog gedaan. Dus bij deze lieve Beer en baasje, jullie liefdevolle gesprek.
